Oh-La-La!

“Madame, vous êtes très belle….” Verbouwereerd staar ik de verdwijnende rug na van de niet geheel onappetijtelijke Franse jonge man die zojuist deze woorden spontaan in mijn oor fluisterde terwijl ik niets vermoedend naast vriendin N gezellig een drankje drink en wat keuvel in een pub in Carcassonne. Het is de eerste keer dat ik -onder lichte dwang van vriendin N- uitga na de inruil actie van ex, en moet nog even wennen aan mijn vrijgezellen status. Tis al even geleden dat ik als single meisje van bijna 50 ging stappen en zit nog wat onwennig en ietwat opgelaten op de barkruk als uit het niets de jongeman verschijnt, op me af loopt, de woorden in mijn oor fluistert en net zo snel weer doorloopt als tie verscheen. Ik ken m totaal niet, nooit eerder gezien en eenmaal bijgekomen van de schok vertel ik vriendin N, die het hele spektakel heeft gadegeslagen, wat er gebeurde. Als 2 pubers hebben we zitten giechelen. De nodige wijntjes later durf ik wat meer om me heen te kijken en krijg ik in de gaten dat de Franse mannen totaal niet verlegen zijn, regelmatig blikt er een paar ogen direct in de mijne en ik wordt er zowaar wat verlegen van, zo openlijk flirten ben ik niet gewend als Hollandaise! We worden aangesproken, kletsen wat links en rechts, krijgen drankjes aangeboden en worden uitgenodigd naar een nachtclub. Er wordt duidelijk werk gemaakt om een vrouw te imponeren en mijn zelfvertrouwen krijgt een enorme boost, ik lig nog in de markt, potverdorie!

Faire la bise!

Okee, toegegeven; er is al vele malen op vele blogs over geschreven. Toch kan ik het niet nalaten, ook hier er een stukje aan te wijden: De Franse manier van begroeten, het zoenen. Hier in het zuiden doen we het 2 keer. Ze beginnen rechts, wat nogal eens verwarring oplevert bij ons links beginnende, 3x zoenende Hollanders. Ik heb zelf in het begin al een paar keer gehad dat ik aan de verkeerde kant begon en dus bijna een voltreffer in de roos zoende. Schaamrood op de kaken verontschuldigingen stamelend herstellen dan maar. Wie zoen je wel en wie zoen je niet? Tsja, niet zo gemakkelijk… Vreemden zoen je niet zomaar, tenzij ze aan je voorgesteld worden door een wel zoenende vriend of bekende. De postbode, school juf/meester, huisarts of winkelbediende zoen je niet, tenzij het een vriend of familie is. De buurvrouw mag je gerust zoenen, de buurman ook als je on speaking terms met ze bent dan hè?  Alle papa’s en mama’s bij de schoolpoort ook, maar niet als je ze voor het eerst ziet dan zijn het gewoon vreemden.  Zoen je ze dan altijd en iedere dag? Jep. Iedere dag weer. Ook als je ze tegen komt bij de supermarkt ofzo, tenzij je ze al eerder op de dag hebt gezoend, dan hoeft t niet meer. Hoe zoen je dan? Nou, niet te nat natuurlijk, dat vind niemand lekker. T is eigenlijk meer een aanraking van wangen met bijbehorend kus geluidje, van de lippen. Dus niet keihard smak-smak zeggen, dat hoort niet. Je hoort een bescheiden geluidje te maken maar ik heb al zoenen ontvangen die nog lang na-trilden op mijn trommelvliezen. Ook is het fatsoenlijk als je brildragend bent om de bril even af te zetten, wel zo fijn als je de ander geen oog uit wil peuren tijdens de begroeting.  Zeg je nog wat tijdens het zoenen? Ja hoor, gewoon bonjour/ bonsoir en/ of ca va? Geef je tegelijkertijd een hand? Nee eigenlijk niet, tenzij je voorgesteld wordt door iemand dan kun je tijdens het hand geven je naam noemen en dan  zoenen.  Kom je bij iemand thuis en er is een klein groepje visite dan zoen je alle aanwezigen. Is er een grotere groep dan zoen je ook iedereen maar dan gedurende de tijd dat je aanwezig en een babbeltje maakt hier en daar dus niet meteen als je arriveert. De gastheer en/of gastvrouw en de kinderen zoen je dan ook weer bij het verlaten van het feestje. Franse kinderen groeien op met deze manier van begroeten, ze kussen elkaar als begroeting en als ze weer afscheid nemen bijvoorbeeld als ze bij elkaar gaan spelen. Op de lagere  school hoeft het dan weer niet, maar op de middelbare waar dochter Joëlle heen gaat wordt er volop gezoend. Zoenen mannen elkaar ook? Ja, vaak wel. Ik wordt nog steeds een beetje giechelig als Johann een rechts/linkse directe ontvangt van een Fransman, en hij duidelijk wat ongemakkelijk reageert. Onze zoencultuur in Nederland bestaat eigenlijk nog niet zo lang, ik kan mij herinneren dat ik mijn ouders eens zoende  toen ik bij hen op visite kwam, al weer wat jaren geleden, en ze heel onwennig reageerden. Nu is het al helemaal ingeburgerd, en zoenen ze lekker mee, wij gooien er zelfs een lekkere hug achteraan in onze familie al merk ik dan dat mijn Pa daar nog steeds wat strammig in is, maar we zetten gewoon door. Niks lekkerder als een warme begroeting toch!

Complimentjes

De Fransen zijn dol op complimentjes. En nee, niet op het ontvangen ervan – al vinden ze dat natuurlijk ook tof- maar op het geven vooral. Dat viel mij gisteren gewoon weer eens op. Het was de afsluitingsavond van de teken en schilderlessen die ik nu al een paar maandjes volg, en dit zou worden gevierd met een heuse expositie van iedereens beste werken, een hapje en een drankje in het foyer (feestzaal) van het dorp. Uit de meegenomen stukken werden de mooiste uitgezocht en aan de grote gele muur geplakt.

Alle cursisten mochten kinderen en aanhang meenemen om de werken te bewonderen en de opkomst was gezellig groot. Er werden volop complimentjes uitgedeeld over en weer bewondering voor elkaar alom. Er was van te voren gevraagd of iedereen wat lekkers mee wilde nemen voor het repas (maaltijd). Ik dacht, kom, laat ik ze eens kennis laten maken met oer Hollandse gevulde eieren! En ging aan de slag. Ook wilde ik met garnaaltjes gevulde tomaatjes maken maar muts die ik ben had ik vergeten kleine tomaatjes te kopen en om iedereen nou een gevulde roma tomaat in de hand te geven vond ik wat kliederig. Plan B dus. In mijn groentemand van deze week zaten een paar lekkere grote courgettes en in de koelkast had ik nog een pot zelfgemaakte pesto staan. Hup, kaasschaaf over de courgette, plakken even grillen in de grillpan, besmeren met pesto en oprollen maar. Mijn hapjes kregen een plekje tussen alle andere lekkernijen. Een beetje nerveus was ik wel hoor, stel je voor dat ze t niet lekker zouden vinden…

Toen het buffet geopend was ging ik eens lekker van alles op mijn bord scheppen, een goeie kans voor mij om kunsten van de Franse  keukenprinsessen van t dorp te proeven. Heerlijke quiches, hartige cakes, pigs in a blanket (jawel! van de Ierse aanwezigen, lekker, was net saucijzenbroodje, een onverwachte verrassing!), allerlei vleeswaren, diverse kazen, salade van tuinbonen en pastataart. Aan zoetigheden ook geen gebrek, lekker vers fruit, appeltaartjes, clafoutis en chocoalde cake. Er was hard gewerkt in de keukens van Villardonnel. Ik stond lekker te smikkelen toen een mij onbekende vrouw naar me toe kwam. “Heeft u die courgette rolletjes gemaakt?” Jawel Mevrouw.. “Felicitations,” riep ze uit, exceptionnel!” Ietwat verbaast stamelde ik een merci… Een paar minuten later een mede cursist, Julien, met dezelfde vraag. Overheerlijk, zegt hij, zelf ook de pesto gemaakt? Oui, oui Julien. Geweldig! Zo heb ik nog meerdere complimentjes gehad die avond over mijn hapjes. Ik ben een metertje of 2 groter naar huis gegaan gisteravond, dat begrijpt u zeker wel. Enne….ik heb natuurlijk zelf ook mijn waardering uitgesproken over het heerlijke eten! (en de sangria hihi)

Bingo!

En  ja hoor. Ook ik moest er aan geloven. Na jarenlang met succes de Rotterdamse bingo scene hebben kunnen ontlopen was er in ons Franse dorp geen ontlopen aan; er moest worden meegedaan aan de jaarlijkse bingo avond waarvan de opbrengst naar de school ging. Aangezien mijn kinderen naar die school gaan was het niet meer dan fatsoenlijk om mee te doen uiteraard. Braaf had ik ‘s morgens al een chocoladetaart gebakken, die mocht netjes naast de taarten van de andere mama’s op de tafel zodat de aanwezigen een stukje konden kopen tijdens het bingo gebeuren. Om klokslag half negen liepen mijn gasten ( die ik voor de gezelligheid maar gewoon meegenomen had) en ik met kids, de dorpszaal in en wisselden de vooraf aangekochte bonnetjes in voor bingokaarten. Ze spelen al heel lang bingo hier denk ik, want op sommige kaartjes stonden stempeltjes vanuit de jaren 70.  Het was al aardig druk, zo’n beetje heel het dorp was aanwezig en er klonk opgewonden geroezemoes. Kinderen renden vrolijk door de zaal. We gingen zitten aan één van de lange tafels vooraan bij het podium alwaar het hele prijzenpakket stond te wachten op de gelukkigen van die avond. Ik zag grote hammen. Ik zag flessen wijn. Ik zag mysterieuze tasjes met onbekende inhoud. Goh. Leuk. Zou ik wat gaan winnen? De burgervader nam plaats achter het tafeltje op het podium waar een heus bingobal geval stond. De schoolmeester nam de microfoon en begon zijn verhaal te doen. De zaal zweeg. De burgemeester draaide langzaam aan het hendeltje en het eerste balletje was een feit. Gespannen luisterde onze tafel, het valt namelijk niet mee om de Franse cijfertjes uitgesproken in plaatselijk dialect mét gevat grapje van de roeper even snel te vertalen. Joëlle had t slim bekeken; die had de tientallen in het Frans op haar hand gekalkt als spiekbriefje. Geconcentreerd staarden we naar ons kaartje. De spanning steeg. KIEN! In de zaal een gelukkige winnaar! Volgende ronde. En de volgende. En nog een. Het zal zo’n ronde of wat verder zijn toen ik nerveus in de gaten kreeg dat mijn nummertjes nu wel heel erg op een rijtje kwamen… Zou het? En ja hoor! Ik had KIEN. Wat nu? Hart in de keel. Pssst, Joëlle, ik heb een rijtje vol. Roep dan, Ma! Nee man, dat durf ik niet! ( schijterd, ik weet t) Hup, Joëlle hand in de lucht. De meester komt aangespurt. Check, check. Nee, zegt hij, je moet nu geen rijtje, maar een volle kaart hebben. Ik voelde mijn hoofd, oren, hals en nek vuurrood aanlopen. De hele zaal keek. Sorry, fluister ik zachtjes, en hoop dat de grond zich spreekwoordelijk onder mij opent en mij opzuigt tot in het diepst van de aarde. Wat natuurlijk niet gebeurt. We gaan verder. Kien! Mijn gaste Paola had bingo! Een tas vol aperitief wijntjes en vrijkaarten voor paardrijden en karten was de buit. Niet slecht! Vol goede moed gaan we verder. T zal weer een rondje of wat verder zijn toen ik tot de ontdekking had dat ik waarschijnlijk al een tijdje een rijtje vol had. (en ja, het was de rijtjes ronde, ik leer mijn lesjes snel als t mot) Zachtjes gebaarden we de meester. Hij keek. En ja, mijn rijtje klopte, maar ik was te laat met roepen. Merde. Het spel ging door. Een man had kien. Maar HA! Hij had een cijfer fout en dus ging de prijs alsnog naar mij! Een fonkelnagelnieuw fondue set, een snijplank, wijn en nog meer vrijkaartjes was de buit. Taraaaaa. Nu maar hopen dat ik de volgende dag niet met pek en veren het dorp uitgejaagd wordt voor het incasseren van zoveel prijjzen!

Wauw!

Vandaag afgesproken met Otteline en vriendin Christine want dochter Dèmi had een paar nachtjes gelogeerd en moest natuurlijk weer opgehaald worden. Omdat er in het stadje Limoux het langste carnaval te wereld gevierd word- van januari tot half maart- en ik dat nog niet gezien had leek t me handig in Limoux af te spreken, zo’n beetje halverwege voor ons allebei. Zo sloegen we twee vliegen in één klap so to speak. Wauw. Ik heb mijn ogen uitgekeken! Prachtige kostuums, swingende muziek ( het thema vandaag was carnaval du monde) van Braziliaans tot renaissance en buikdanseressen. Geweldig! De sfeer was vrolijk, gezellig en relaxed en tussendoor, als er even geen parade was, was het heerlijk toeven in het zonnetje waar gewoon nog plek zat was. Ik heb me gek gefotografeerd, en de mensen namen heerlijk de tijd om voor me te poseren. Ook de meiden werden erbij getrokken, om te dansen en voor de foto. Ik ken iemand die het zomer carnaval in Rotterdam niet meer gaat missen. Moi.

 

Fête des châtaignes 2012 Villardonnel

Ik weet dat u er met smart op hebt zitten wachten; hét verslag van hét evenement van het jaar! T duurde even vanwege onze onverwacht uitstapje naar Nederland, plus dat ik weer eens té veel foto’s had gemaakt, en dus té veel moest uitzoeken, maar nu is het dan eindelijk zover. Komt ie!

We waren als gezin toch wat gespannen die zaterdag, ik bedoel, ons eerste feest in ons nieuwe dorp, wat stond ons te wachten?  Daarbij kwam natuurlijk ook het feit dat mijn Hollandse appeltaarten de volgende dag verkocht zouden worden, om geld in te zamelen voor de school… Dus. Geurde het hele huis naar appeltaart en waren Jo en de kids met het kwijl langs hun kin niet uit de keuken te slaan, terwijl in het dorp de opbouw voor het feest in volle gang was. Als u op de foto’s klikt kunt u ze groter bekijken!

Zo rond t einde van de middag was het zover. We liepen naar het plein met de bar waar het al een gezellige boel was, verschillende mensen stonden gezellig te keuvelen met glaasje wijn of bier, terwijl de lucht zich vulde met rook en geur van de kastanjes die vrolijk lagen te poffen in hun bak. Voor 2 euro kreeg je ze vers in een krantenzakje en geloof me, ze waren lekker!

Ik stond mij natuurlijk al zwaar te verheugen op de aangekondigde, traditionele soupe aux choux, (koolsoep)  maar moest geduld hebben, dat zou pas s ’avonds om acht uur gebeuren..Niet erg hoor, we hebben ons prima vermaakt met een wijntje, muziekoptredens op het plein, een heus riddergevecht, een wijntje, kletspraatje hier en daar, nog een wijntje en eh…nog een wijntje.

Voor je t weet is t zo acht uur. Het repas (maaltijd) werd gehouden in het foyer. Acht euro entree, de kleintjes gratis. Door de gang, langs de bar waar de dames en heren van Villardonnel, inclusief de burgervader de soep stond uit te delen. Kwestie van aanschuiven en aanpakken, door lopen naar de grote tent, zitten en eten. Een wijntje mocht je gewoon tappen uit het vat, zoveel je wilde.  Meer moet dat niet zijn.

Het leuke is dat je aanschuift bij mensen die je niet kent, maar dan al gauw gezellig aan de babbel raakt, een betere manier om je Frans te oefenen is er niet, een betere manier om te integreren ook niet! De soep was lekker, heel machtig, kool, aardappelen, varkensvlees, en een flinke hand geraspte kaas erover. Stevig en verwarmend! ( en een goede bodem voor de wijn….) Het geheel werd gezellig opgeluisterd door de bodega van Villardonnel, die ik natuurlijk al had horen  oefenen een paar weken lang, maar het zo te zien is toch wel bijzonder! Ik geloof niet dat ik er een cd van ga kopen, maar het past wel bij dit feest en de folklore van de streek. Leuk dat t in ere wordt gehouden!

Na de maaltijd gaat het feest door in de grote zaal van de foyer. Op het podium spelen muzikanten  folklore muziek met moderne instrumenten, en binnen no time staat half het dorp op de dansvloer, heel bijzonder, want het zijn oude volksdansen die ze dansen, niks jaren 70, 80 en 90, nee, echt pasjes en draaitjes en walsjes uit vervolgen tijden, die je elders nog wel door professionele volksdansers kunt zien uitvoeren. Hier doen de bewoners ze, en je mag gerust meedoen; gewoon in de kring en hup! Ze laten je wel zien hoe het moet. Zoë heeft met een big smile meegedaan en die smile zat er nog op toen ze uren later in haar bed lag. Ook Jo heeft op de dansvloer gestaan, maar dat had meer te maken met de wijn dan met integratie vermoed ik… 

Dag 2

De dag van de straat markt. Jammer dat het miezerde, maar ach, dat namen we maar voor lief. Een beetje nerveus bracht ik de appeltaarten naar de kraam, drie grote, één kleintje had ik achterover gedrukt en aan mijn gezin gevoerd, we moesten  tenslotte wel even testen qua smaak, en ik denk als ik weer appeltaart  aan hun neus voorbij had laten gaan, ik een zware week had gehad. Hij werd goedgekeurd! Nu de Fransen nog…

Een uurtje nadat we de taart naar de kraam hadden gebracht gingen we polshoogte nemen….Uitverkocht!! De mama’s van school hadden m ook gegeten en waren vol lof, hij was lekker! Pfieuw…. Na een paar rondjes over de markt, waar allemaal regionale producten te koop waren, en waar je middeleeuwse activiteiten kon doen, heb ik ook nog even achter de kraam gestaan, koffie en thee verkopen en taarten, cakes en koekjes. Leuk om te doen! 

Nog even een broodje gegrild lam eten, een goede fles olijfolie uit de streek kopen, en uien, knoflook en specerijen. Doordat he harder ging regenen was het allemaal rond vijf uur gedaan.

Conclusie:

Een heel bijzonder, leuk evenement. Je voelt de geschiedenis van dit land van Katharen, de liefde van de mensen voor hun cultuur, de trots voor hun land, het respect voor hun tradities. Prachtig dat de folklore hier nog zo leeft! Heel tof om mee te maken!

Rare geluiden…

Het was een rustige woensdagmiddag, een week of twee geleden. Het herfst zonnetje scheen en de deuren naar de tuin stonden lekker open. Ik was bezig  een klein wasje op te hangen, toen ik een vreemd geluid hoorde; een beetje klagend, gonzend, hoog geluid. Oren spitsend probeerde ik het thuis te brengen. Er leek wel iets van een melodie in te zitten… Zo te horen kwam het uit de school vandaan, direct in het straatje achter mijn tuin.. Vreemd… Het geluid zwol aan. ppfffwieieieieiieieie… Dat leek wel een…nee, dat kan toch niet! Jawel, ik ben toch niet gek… een doedelzak! En niet één, nee, meerderen! Nou ja zeg! Ik ben in Frankrijk, toch niet in Schotland! Maar het waren toch echt doedelzakken. Een uurtje of wat speelden de doedelzakken erop los, en het klonk nog leuk ook! Hier moest ik het mijne van weten, en ja hoor: Ook hier hebben ze de folklore van de doedelzak, alleen heet het hier bodega of craba, en het is een folklore die bijna verdwenen was maar nu weer in ere is hersteld. Laat nu onze dorpsschool tevens de bodega school zijn alwaar de muzikanten driftig aan het oefenen zijn voor het feest der feesten:

Hèt kastanje feest van Villardonnel!  (Waar ik niet alleen appeltaarten voor ga bakken, nee, ik ga ze zelfs verkopen, in de stand van de school! Als dat niet goed is voor mijn Frans & integratie , dan weet ik t ook niet meer!)

Aanpassen

Deed ik Nederland 5 stappen de straat uit om bij de AH en kornuiten mijn dagelijkse boodschapjes te doen, gaat t hier wel even anders. In mijn dorp is namelijk geen supermarkt, laat staan een AH… Er is een klein epicerie , (kruideniertje) annex kroeg annex restaurantje. Ideaal als je geen wc papier meer hebt, maar verder verkopen ze eigenlijk niets. Dat betekent plannen. Nu ben ik nogal van het impulsieve, ik bepaal graag wat ik wil eten op de dag dat ik het wil eten, en da’s hier niet zo handig, tenzij ik iedere dag 17 km wil gaan rijden voor de dagelijkse boodschappen. Dacht t niet. Dus. Lijstje met magneetje aan de koelkast. Eén keer per week boodschappen doen. En wat een genot dat is! Oké, oké, niet de boodschappen doen, da’s niet leuk, maar ik hoef ze nu maar één keer te doen! Ik gooi wat vlees, groenten, kaas, melk en pasta’s in de kar, zorg voor voldoende wc papier enz., en voilà! De rest van de week ben ik ervan af. Wat een zegen! Ik frutsel iedere dag een maaltijd in elkaar met wat ik in huis heb, en daar wordt je heel creatief van kan ik u zeggen! Een quiche hier, een rollade daar, boontjes uit de reclame, of een salade, stokbroodje, kaasje, wijntje, het kan allemaal. U ziet; ik heb me al helemaal aangepast op dit gebied. Nu alleen nog leren s ’middags warm te eten…. dat zal nog even duren aangezien mijn maag pas rond t middaguur wakker wordt…. maar we blijven proberen!