Le Gitan.

We ontmoeten elkaar in een discotheek, de gitan en ik. Het is er vervelend druk, om te dansen moet je je armen zowat om je lichaam heen slaan en netjes met je voeten op één plek een beetje trappelen want meer ruimte is er niet. Het is er té donker, té warm. Ik heb net een dans poging gedaan en wring me terug naar mijn drankje. Pats. Dat was mijn drankje, op de vloer, kapot. Ik blik venijnig omhoog naar de veroorzaker van dit onvergeeflijke leed en ontmoet 2 staal blauwe ogen in een zeer acceptabel ongeschoren gezicht. Mes excuses ma belle, qu’est-ce que vous buvez? Een brede glimlach werkt aanstekelijk en ik accepteer het nieuwe drankje. We raken aan de praat en later op de avond stelt hij voor naar een andere gelegenheid te gaan. Bien sûr. In de auto verteld hij dat hij gitan is, zigeuner, afstammeling van de Rom. Zegt mij niet zoveel, ik weet dat de Fransen niet erg dol zijn op de Roms, maar t is een aardige vent, en doet geen zeer aan de ogen als u begrijpt wat ik bedoel. We arriveren bij de andere nachtclub, ergens op een industrie terrein achter een grote supermarkt, een kleine, wat louche gelegenheid waar de Latin klanken me tegemoet treden, hier hou ik wel van! Rauw volk binnen, alle leeftijden, alle maten, leuk. Er wordt lekker gedanst, de muziek goed en de sfeer relaxed. Le Gitan haalt wederom een drankje en we hebben t leuk. We dansen, praten en lachen en zo nu een dan voel ik zijn hand op mijn rug. Hij blijft netjes en galant en ik bespeur geen verborgen Pinoccio trekjes in hem. De nachtclub sluit vroeg en omdat we nog niet moe zijn stelt Meneer Gitan voor naar een andere club te gaan. Tuurlijk, ik ga mee. We stappen in de auto en na een paar minuten krijg ik een vreemde lucht in mijn neus…. t lijkt wel of… t zal toch niet?!?… Maar ik weet t zeker! Ik ruik t toch! Hij heeft een enorme stinkscheet gelaten!!  Stiekem blik ik opzij, maar Meneer gitan kijkt serieus naar de weg voor hem. Ik bespeur geen schaamblosjes, geen verontschuldigende blik in de ogen… OMG, serieus?? De scheet blijft hangen en ik voel een golf van misselijkheid omhoog komen. Gatverdamme… wat een afknapper! Bij de club weet ik niet hoe snel ik de auto uit moet komen en wat onhandig neem ik afscheid, ik ga toch maar liever naar huis, zeg ik, en loop een kolere eind naar de plek waar mijn auto staat geparkeerd. In de frisse ochtendlucht die de herinnering aan de scheet langzaam uit mijn neus doet verdwijnen…. Nope. Dit is m ook niet, Meneer Gitan!

Oh-La-La!

“Madame, vous êtes très belle….” Verbouwereerd staar ik de verdwijnende rug na van de niet geheel onappetijtelijke Franse jonge man die zojuist deze woorden spontaan in mijn oor fluisterde terwijl ik niets vermoedend naast vriendin N gezellig een drankje drink en wat keuvel in een pub in Carcassonne. Het is de eerste keer dat ik -onder lichte dwang van vriendin N- uitga na de inruil actie van ex, en moet nog even wennen aan mijn vrijgezellen status. Tis al even geleden dat ik als single meisje van bijna 50 ging stappen en zit nog wat onwennig en ietwat opgelaten op de barkruk als uit het niets de jongeman verschijnt, op me af loopt, de woorden in mijn oor fluistert en net zo snel weer doorloopt als tie verscheen. Ik ken m totaal niet, nooit eerder gezien en eenmaal bijgekomen van de schok vertel ik vriendin N, die het hele spektakel heeft gadegeslagen, wat er gebeurde. Als 2 pubers hebben we zitten giechelen. De nodige wijntjes later durf ik wat meer om me heen te kijken en krijg ik in de gaten dat de Franse mannen totaal niet verlegen zijn, regelmatig blikt er een paar ogen direct in de mijne en ik wordt er zowaar wat verlegen van, zo openlijk flirten ben ik niet gewend als Hollandaise! We worden aangesproken, kletsen wat links en rechts, krijgen drankjes aangeboden en worden uitgenodigd naar een nachtclub. Er wordt duidelijk werk gemaakt om een vrouw te imponeren en mijn zelfvertrouwen krijgt een enorme boost, ik lig nog in de markt, potverdorie!