Werk aan de winkel.

Of kan ik beter zeggen werk EN de winkel? Want werken dat doen we. Dat deden we al want lui zijn we niet (echt). De tattoo shop is een feit, we draaiden al een tijdje ‘proef’ zullen we maar zeggen maar nu is het dan toch eindelijk officieel. Jo heeft zijn vereiste hygiëne papieren gehaald, een driedaagse cursus in het Frans! glansrijk doorstaan.  De inschrijving als auto-entrepreneur is gedaan en fiscale nummers toegekend. Hij is keihard bezig een klantenkring op te bouwen en inkomsten te genereren. Komt vast goed!

Ik ben zelf gestopt met de B&B, vanzelfsprekend nu we op zoek zijn naar een andere woning maar ook omdat het erop lijkt dat mijn grootste passie fotograferen misschien wel zoden aan de dijk gaan zetten, namelijk dat ik begin dit jaar heb ondertekent niet één maar twee contracten met internationale foto stock bureaus! ( Een stock bureau is een online bedrijf dat foto’s levert aan allerhande commerciële opdrachtgevers) De stock agencies waar ik nu mee werk zijn wat meer specifiek, ze leveren voornamelijk materiaal aan uitgeverijen van boeken en Cd’s. Ik probeerde 2 jaar geleden al bij Trevillion ( als je mijn naam intypt zie je mijn foto’s) te komen maar werd toen afgewezen, ze zijn echt heel selectief. Nu zit ik er dus wel bij en momenteel al met 85 foto’s! Het andere bedrijf is Arcangel waar ik inmiddels 69 foto’s heb staan. Het werk is super leuk, ik mag mijn fantasie helemaal laten gaan en kan zoveel tijd als ik zelf wil besteden aan fotograferen en de bewerking ervan. Heerlijk! Nu maar hopen dat er snel wat van verkocht wordt, lijkt me zo gaaf één van mijn foto’s op een boekomslag te zien!

Ik heb ook besloten mijn foto’s online te zetten bij fine art america een bedrijf waar mensen posters, canvassen, kaarten en andere bedrukte waren kunnen bestellen met mijn foto’s erop. Leuk om te zien dat mensen vanuit de hele wereld mijn foto’s bekijken. ( nu nog kopen, hihihi) Dus. U ziet: We zijn druk bezig aan de weg te timmeren!

Schandalig!

Schandalig dat ik al zolang niets heb geschreven, ik weet het. Sorry, het spijt me, excuses. Ik probeerde het wel, maar het werd me niet gegund, de tijd. Terwijl ik zoveel te vertellen heb! Laten we bij het begin beginnen.

School: Het eerste schooljaar voor de kinderen in Frankrijk zit erop. Hoe is het verlopen? Wel, Dèmi gaat als een speer. Babbelt honderduit in het Frans met schoolkinderen en vriendinnetjes in het dorp. Zonder Nederlands accent volgens de locals. Is dat wat. Zoë zou eigenlijk naar het middelbaar moeten omdat ze 11 jaar is maar in overleg met meester en school psychologe mag ze nog een jaartje op de dorpsschool blijven, om haar Frans te perfectioneren. Daarna gaat ze naar een SEGPA klas in Carcassonne (speciale klas binnen een reguliere middelbare school voor kids met leermoeilijkheden). Joëlle is van school veranderd. I.p.v. het college in de bergen mag ze nu naar het lyceum in Carcassonne. Ze is wel gewoon over, en gaat nu een meer op kunst gerichte opleiding doen omdat ze aspiraties heeft te gaan tatoeëren in de toekomst. Ik ben zo super trots op mijn meiden! – Leuke anekdote: Een paar weken geleden maakten Zoë & Dèmi ruzie met elkaar. Niets abnormaals ware het niet dat ze dit in het Frans deden! Ik lag helemaal in een deuk!-

Werk & Inkomsten:  Helaas kun je zonder geld niet leven en dus hebben we onze hersentjes laten kraken hoe we een bestaan konden op bouwen hier in La Douce. We kwamen op het briljante idee om een B&B te beginnen. Wel, dat idee is boven verwachting van de grond gekomen. En hoe! In dit eerste seizoen hebben we kei hard gewerkt, heel veel gasten gehad uit alle windstreken. We hebben gehold en gevlogen maar vooral gelachen, gegeten, muziek gemaakt en gepraat. We zijn  heel veel wijzer geworden en hebben veel verhalen gehoord. We zijn bezig met het investeren van nog meer mogelijkheden in de B&B zoals het verhuren van fietsen en heuse American chopper classic motoren. Wat is dit leuk zeg dit hadden we nooit verwacht! Wat ook super is, is dat er al verschillende mensen uit het dorp en gasten van onze B&B een tattoo hebben laten zetten. Ook alweer boven verwachting! We zijn er nog niet helemaal qua inkomsten zodat Jo ook hier definitief kan blijven, maar het eind is in zicht!

De Fransen: Na bijna een jaar hier en door het veel ontvangen van Fransen in de B&B kan ik gerust een mening vormen over de Fransen in het algemeen. Ik vind ze bescheiden, geïnteresseerd en vriendelijk. Het is een genot om ze aan tafel te hebben tijdens het eten; ze generen zich totaal niet om lekker voor de tweede keer op te scheppen en tijdens het koken bij je in de pannen te komen kijken. Ze zijn complimenteus en beleefd, maar schromen niet hun eigen mening kenbaar te maken. Ze zijn in voor een goed gesprek en een goed glas whisky. Laatst hadden we Fransen die ons iets  te roken aanboden, ze voelden zich blijkbaar heel erg thuis bij die Hollanders.  

Verder is de zomer een erg leuk seizoen hier in Zuid Frankrijk. Overal rondom ons worden dorpsfeesten gegeven met barbecues en rosé pompelmoes. Er zijn muziekfestivals in Carcassonne en dag tripjes naar het strand. Het is een komen en gaan van gasten en familie en de kids liggen meer in het zwembad dan dat ze droog zijn. Al met al vliegt de zomervakantie voorbij, voor we het weten is het alweer voorbij al is de zomer hier echt de zomer, zoals ik hem als kind herinnerde; lang, warm en leuk!

Dus.

Het bijhouden van een blog plaatst me wel eens voor dillema’s. De afgelopen week heb ik wat zitten tobben met de vraag hoeveel je nou eigenlijk moet vertellen op een emigratie blog, en in hoeverre bepaalde privé aangelegenheden nog te maken hebben met onze emigratie. Moeilijk te bepalen, want emigreren is een ingrijpend deel van je leven en daar komen heel wat gevoelens en gevolgen uit rollen van zowel wij als vertrekkers ,als van zij die achterblijven. Als de eerste ladie da gevoelens een beetje zijn ingezonken komt er besef. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds vreselijk blij de stap te hebben genomen en heb nog geen seconde spijt, ook al waren er best rottige momenten waarbij de twijfel wel eens toesloeg maar die waren meer van praktische aard dan van emotionele. Was mijn vertrek een vlucht zoals me verweten wordt? Ja zeker! Als ik het namelijk geweldig naar mijn zin had gehad was ik wel gebleven in Nederland. Waar ben ik dan  voor ‘gevlucht’? Ik ben mede vertrokken om mijn nog thuis wonende kinderen een veiligere omgeving te geven, een schonere omgeving, een relaxte omgeving. Tuurlijk is dat moeilijk voor ze, zo in het begin. Een taal die ze niet begrijpen, een land wat ze niet kennen, een ander school systeem. Vriendjes die ze achter laten, familie ook. De eerste 6 maanden was echt rot voor ze. Maar nu hoor ik ze Frans spreken met hun nieuwe vriendinnetjes. Er zijn logeer partijtjes, verjaardags feestjes en de kinderen van het dorp lopen hier in en uit, schuiven aan bij de tafel en kletsen er gezellig op los. Net als in Nederland. Goh. Vorige week waren we een weekje in Nederland waar ouders hun kinderen angstvallig voor het donker binnen moesten hebben. Hier kunnen ze bij wijze van tot 12 uur ‘s nachts in het dorp rondstruinen. Geen drukke wegen die je met gevaar voor eigen leven over moet steken. Hier kijk je uit voor de tractor. Hij rijd wel 30. Gevlucht ben ik ook voor de vinger. Je weet wel, die wijzende vinger die je verteld wat je wel/niet mag. Die vinger die je nawijst als je een stap verkeerd zet. Die vinger die jou in een hokje duwt. Die vinger die je leven bepaald.Doe wat ik zeg, anders… Een emigratie schept ook afstand en aan de ene kant is dat goed. Niet meer alle problemen en ellende van die en die aan moeten horen waarbij jouw advies gevraagd en uiteindelijk tegen je gebruikt word. Je dierbaren keuzes zien maken die ze niet gelukkiger maken en er niets aan kunnen doen. Lijdzaam toezien. Keuzes heb ik ook gemaakt. Vele. Soms bizar goede, soms uitermate slechte. Mijn keuzes, mijn fouten. De keuze met mijn gezin naar Frankrijk te verhuizen was een wel doordachte keuze. Toch geeft dat geen garanties. Je moet altijd maar afwachten wat de gevolgen zijn van de keuzes die je maakt. Altijd. Maar wie niet waagt…  juist. Is het een egoïstische keuze die ik gemaakt heb? Natuurlijk. Ik wilde weg, om de boven beschreven redenen en meer. Mijn kinderen hadden vrij weinig in te brengen in die keuze, hoe kan dat ook, ze zijn veel te jong om te bepalen wat wel en niet goed voor ze is. Ook mijn dochter van 14 niet. Er is weleens geopperd haar in Nederland te laten blijven. Had gekund. Maar als ik zie hoe veel rustiger ze is geworden, hoe de leerkrachten hier zo vol lof zijn over haar gedrag, haar inzet en haar vorderingen terwijl in Nederland haar mentor te regelmatig aan de telefoon hing voor het zoveelste gesprek over het zoveelste gevecht en problemen dan denk ik: Ik heb de juiste keuze gemaakt. Is ze dan echt gelukkig hier? Nee, eerlijk gezegd niet. Maar ze is ook niet ongelukkig. Of ze op een dag gelukkig zal zijn kan niemand voorspellen maar dat kunnen we in Nederland ook niet. Laten we weer terug komen op hoeveel je nou van jezelf laat zien op een weblog. Ik wil zo eerlijk mogelijk schrijven en niet alleen de leuke dingen, en toch wil ik bepaalde zaken privé houden. Moeilijk. Want emigreren IS je privé leven, met alle consequenties die daar aan zijn verbonden.

Six mois.

Vandaag, op de kop af, is het exact een half jaar geleden dat wij op 25 augustus naar Frankrijk vertrokken. We arriveerden met zo’n 30 graden zon, een gro0t contrast met nu, minstens 30 cm sneeuw en groeiende. Zomer/ Winter. Mooi moment voor een balansje dacht ik zo. Dat ik het naar mijn zin heb is geen groot nieuws, dat heeft u vast al zo hier en daar kunnen lezen zo tussen de regels door. Ik heb het ook naar mijn zin. Ben bijna volmaakt gelukkig. Bijna, want het missen van mijn echtgenoot valt toch wel zwaar. Door de week gaat het goed, ik heb mijn dingen te doen en mijn afleiding. In het weekend vind ik het vervelend als hij er niet is.  Maar goed, in april vliegt ryan air weer vanaf Eindhoven en dan komt hij weer elk weekend. Hoe gaat het met de kinderen? Met de twee jongsten gaat het goed, al hebben ze toch echt wel moeite met de taal en het schoolsysteem, en mist vooral Zoë haar vriendinnen in Nederland. Ze krijgen wel steeds meer vriendjes en vriendinnetjes in het dorp en worden gevraagd op verjaardags feestjes. Ze hebben  het wel naar hun zin hier, genieten van het dorpsleven en de natuur. Joëlle is er nog steeds van overtuigd dat ze terug naar Nederland wil, al komt ze gelukkig ook vaak thuis met verhalen over school hier. Ze doet haar best en had een erg mooi kerstrapport waarin ze volop geprezen werd voor haar inzet, behulpzaamheid en vooruitgang  kortom; ze zijn blij met haar. -en ik ook- en ik heb stiekem het gevoel dat ze harder roept dan dat ze het meent. Het leven in een Franse woning vergt ook zo zijn aanpassingen. De dikke muren zijn heerlijk koel in de zomer, maar nu, in de winter is het even aanpoten. S ’morgens de hout kachel vullen en aansteken om het in de woonkeuken een beetje behaaglijk te krijgen want centrale verwarming hebben we niet.  Een paar elektrische kacheltjes her en der doen de rest maar echt lekker in je t-shirtje rondlopen in huis in de winter kan niet, een fleecevest en warme sloffen zijn een must. Ook dat went. Wat heeft t tot nu toe met me gedaan, het wonen in Frankrijk? Op praktisch gebied ben ik wakker geworden. Eet anders, bewuster, gezonder en goedkoper. Moet veel meer mijn fantasie gebruiken om de maaltijden te maken simpelweg omdat de winkels niet om de hoek zitten en ik wekelijks de boodschappen doe. Waar ik Nederland al mijn afval gewoon in één vuilnisbak flikkerde scheid  ik het hier ook weer simpelweg omdat t hier veel gemakkelijker gaat, je haalt bij het gemeentehuis gratis je verschillende huisvuilzakken en kunt je vuilnis 2x per week buiten zetten, een groot contrast met Nederland waar we om de twee weken ons containertje buiten mocht zetten. Ik heb ontdekt dat als je maar wilt, je genoeg voor elkaar kunt krijgen en je je niet moet laten afschrikken door ervaringen van andere NederFransen. Met wat kennis van de taal, een beetje humor en een berg goede wil kom je echt een heel eind. Ik ben nog niemand tegen gekomen die me niet wilde helpen. Ik heb beslissingen moeten nemen, veranderingen moeten doorvoeren, plannen moeten omgooien. Maar dat doe ik al mijn halve leven, ik ben flexibel. Niet te lang bij de pakken neer gaan zitten maar schouders eronder. Ik heb een paar flinke grenzen voor mezelf verlegt, mezelf af en toe flink moed in moeten praten om bepaalde dingen te doen en ik heb ze overleeft. We gaan gewoon lekker zo door! Onder de sneeuw wacht de lente. Op naar het volgende half jaar!

Speciaal…

Vanmorgen met Zoë naar Carcassonne geweest, we hadden een afspraak met een school psychologe, voor het regelen van speciaal onderwijs. Gelukkig had ik, toen Joëlle haar test moest afleggen in augustus, het telefoonnummer gekregen van de Nederlandse vrouw die toen voor ons als tolk optrad, en was zij bereid met ons mee te gaan vandaag. De leraar van de dorpsschool had me gewaarschuwd: Ze zullen proberen  de speciale school voor gehandicapten in Carcassonne voor Zoë aan te raden, een plek waar ze volgens hem niet thuishoort, aangezien ze langzaam is, niet gehandicapt. Hij wil haar graag in de klas houden, en een extra jaar geven. (in Frankrijk verlaten de kinderen de lagere school op 11 jarige leeftijd om naar het voortgezet onderwijs te gaan, een leerling mag 1 jaar doubleren) En idd, een erg fanatieke meester van de school in Carcassonne wie ook aanwezig was bij het gesprek, vond het maar niets dat ze op de dorpsschool zit, op zijn school was betere en meer hulp. Nu wil het zo dat de Nederlandse vrouw die bij me was, zelf altijd in het speciale onderwijs heeft gewerkt en een zoon heeft met woordblindheid, ze woont hier al 30 jaar, zij kent het speciale onderwijs in Carcassonne dus erg goed. Zij zei ook dat die school niet geschikt voor Zoë is. Beter zou het zijn als er extra hulp komt in de klas waar ze nu zit. Maar. Zover zijn we nog lang niet… De psychologe wil eerst dat er opnieuw een IQ test wordt afgenomen bij Zoë. In Nederland. Omdat ze een Franse test toch niet zou begrijpen vanwege het nog onvoldoende beheersen van de taal. De papieren die ik uit Nederland had meegenomen zijn niet meer geldig, ze moeten een test hebben van maximaal 6 maanden oud, die ik heb zijn uit 2009. Pas dan kunnen ze een dossier gaan aanleggen en verder kijken. Dus. Mag ik op zoek naar een school psycholoog die een test kan afnemen, in Nederland.  Wordt vervolgt….

Dagelijkse leven.

Kinderen op school, Jo in Holland, genoeg tijd om weer  te schrijven. Het gekke is dat alhoewel ik al een paar weken wilde schrijven, ik er op een bepaalde manier even geen zin in had. Kan gebeuren. Het gaat in ieder geval goed hier! De kinderen vinden school nog steeds leuk, ook Joëlle, die muts had een papiertje verkeerd ingevuld op school, waardoor ze woensdag pas om half 2 met de bus mee zou kunnen en besloot dus maar naar huis te lopen. 7 kilometer! Wel stoer. Het is lekker rustig zo en s ‘middags loop ik een uurtje ofzo, met camera. Onderweg vreet ik me lek aan verse vijgen, die nu overal in het wild langs de weggetjes groeien. Geen last van de stoelgang, als u begrijpt wat ik bedoel. Thuis bak ik een broodje, doe de was, check mijn email en frutsel wat met mijn foto’s. Auto rijden gaat al een stuk beter, ik krijg al wat meer zelfvertrouwen, en da’s maar goed ook, anders konden we niet meer eten. Het weer is nog steeds goed, gisteren wat miezerregen, maar niet echt koud, vandaag zonnig, met een stevig windje, dit weekend geven ze weer 28 graden af, niet verkeerd dus. Vorige week vroeg de buurvrouw of we even konden helpen met wat balken sjouwen en als dank kregen we een zelfgemaakte karamel pudding, heerlijk en leuk ook! De mensen zijn erg vriendelijk in het dorp, ze beginnen makkelijk een praatje met je, en wensen je allemaal welkom, bienvenu, als ze horen dat je hier bent komen wonen. Ik kan me niet herinneren dat ik in Holland ooit een buitenlander welkom heb geheten, u wel? Zo zie je maar. We hebben inmiddels gemakkelijk een bankrekening kunnen openen, gewoon langs een bank met telefoon of energie rekening en paspoort, en binnen een uurtje was het rond.  Pas de problème. De kinderen vinden de scholen super leuk, de kleintjes leren de kinderen Nederlandse schoolpleinspelletjes, en de meester Nederlandse woordjes, nog even het het dorp spreekt Nederlands… Joëlle heeft t ook erg naar haar zin, heeft al vriendinnen gemaakt, en doet uit zichzelf!!! haar huiswerk. De lerares Frans is ervan overtuigd dat ze over 3 maanden vloeiend Frans zal spreken, omdat ze het zo snel oppikt! I am a proud mama.  Kortom; het gaat goed, al ben ik wel blij dat ik morgen mijn man weer mag ophalen van het vliegveld!

Afscheid.

Ook al duurt het nog 8 weken voordat we gaan, de komende week gaan we beginnen met afscheid nemen. Joëlle moet nog één dag naar school, boeken inleveren. Dèmi moet nog 3 dagen, Zoë 4 en een halve dag naar school, dan is het echt over. Ze komen niet meer terug op deze scholen, op hun vertrouwde plekjes, tussen vriendjes en vriendinnetjes.  Bij het hek van de scholen komen juffies naar me toe, ze gaan de kids missen. Beste vriendinnetjes vragen of ze alsjeblieft een keertje mogen komen logeren, anders missen ze ze zo erg, en nee, dat ze moeten vliegen of héél lang in de auto moeten zitten is geen probleem hoor, mijn vader brengt me wel even….  Ze weten het, maar of ze het ten volle beseffen? Ik denk het niet. Er staat een spannende tijd voor de deur voor deze drie dames. Ik moet zeggen dat deze sentimentele doos er een brok van in de keel krijgt. De laatste afscheidstraktaties staan in de planning, iets lekkers voor meesters en juffies gaan we morgen halen. Adressen zijn uitgewisseld, Zoë heeft haar eigen weblog link uitgedeeld, Zoë in France,  dan kunnen ze lezen hoe het met haar gaat als ze daar woont.  Nu wordt het toch wel heel erg echt allemaal. Ik ben bang dat ik het niet droog houdt de komende week. Raar mens.