Le Gitan.

We ontmoeten elkaar in een discotheek, de gitan en ik. Het is er vervelend druk, om te dansen moet je je armen zowat om je lichaam heen slaan en netjes met je voeten op één plek een beetje trappelen want meer ruimte is er niet. Het is er té donker, té warm. Ik heb net een dans poging gedaan en wring me terug naar mijn drankje. Pats. Dat was mijn drankje, op de vloer, kapot. Ik blik venijnig omhoog naar de veroorzaker van dit onvergeeflijke leed en ontmoet 2 staal blauwe ogen in een zeer acceptabel ongeschoren gezicht. Mes excuses ma belle, qu’est-ce que vous buvez? Een brede glimlach werkt aanstekelijk en ik accepteer het nieuwe drankje. We raken aan de praat en later op de avond stelt hij voor naar een andere gelegenheid te gaan. Bien sûr. In de auto verteld hij dat hij gitan is, zigeuner, afstammeling van de Rom. Zegt mij niet zoveel, ik weet dat de Fransen niet erg dol zijn op de Roms, maar t is een aardige vent, en doet geen zeer aan de ogen als u begrijpt wat ik bedoel. We arriveren bij de andere nachtclub, ergens op een industrie terrein achter een grote supermarkt, een kleine, wat louche gelegenheid waar de Latin klanken me tegemoet treden, hier hou ik wel van! Rauw volk binnen, alle leeftijden, alle maten, leuk. Er wordt lekker gedanst, de muziek goed en de sfeer relaxed. Le Gitan haalt wederom een drankje en we hebben t leuk. We dansen, praten en lachen en zo nu een dan voel ik zijn hand op mijn rug. Hij blijft netjes en galant en ik bespeur geen verborgen Pinoccio trekjes in hem. De nachtclub sluit vroeg en omdat we nog niet moe zijn stelt Meneer Gitan voor naar een andere club te gaan. Tuurlijk, ik ga mee. We stappen in de auto en na een paar minuten krijg ik een vreemde lucht in mijn neus…. t lijkt wel of… t zal toch niet?!?… Maar ik weet t zeker! Ik ruik t toch! Hij heeft een enorme stinkscheet gelaten!!  Stiekem blik ik opzij, maar Meneer gitan kijkt serieus naar de weg voor hem. Ik bespeur geen schaamblosjes, geen verontschuldigende blik in de ogen… OMG, serieus?? De scheet blijft hangen en ik voel een golf van misselijkheid omhoog komen. Gatverdamme… wat een afknapper! Bij de club weet ik niet hoe snel ik de auto uit moet komen en wat onhandig neem ik afscheid, ik ga toch maar liever naar huis, zeg ik, en loop een kolere eind naar de plek waar mijn auto staat geparkeerd. In de frisse ochtendlucht die de herinnering aan de scheet langzaam uit mijn neus doet verdwijnen…. Nope. Dit is m ook niet, Meneer Gitan!

Mannen wereld

Al een paar weken stond onze auto te gapen met de motorkap open in een hoek van de loods. Er was een kabel gebroken van iets en we kwamen er niet uit hoe het ding te maken. Geen geld voor de garage, maar gelukkig hadden we onze bestelbus nog dus vervoer geen probleem. We waren wat meubels aan t schuren toen de man met zijn oudste zoon binnenkwam. We kenden hem wel, de man, zijn jongste zoon zit bij onze kinderen op school, maar verder als een “bonjour, ca va?” waren we niet gekomen. Er werd dit keer wat uitbundiger begroet, we vinden het altijd extra leuk als buurtbewoners ook een kijkje komen nemen in de loods. Binnen 2 seconden stond zoon gebukt onder de motorkap. “Aha, cable broken!” kwam er triomfantelijk onder de kap vandaan, “no problem!”. Grijnzend komt de jongen- op teenslippers bij 6 graden boven nul- overeind. De slungel van 1.90m wil wel even een kabeltje meenemen vanuit Carca en de auto maken?  Ik vlieg hem nog net niet om zijn nek. “Als jij mijn auto maakt dan krijg jij van mij de vetste tattoo die je maar kan verzinnen” zegt echtgenoot en ik knik enthousiast mee. “Deal”, zegt de knul en weg istie. Twee dagen later rijd mijn auto weer als een zonnetje en ligt de jongen bij Jo onder de naald. Een vriendschap is geboren. We worden uitgenodigd te komen eten bij deze single vader met zijn twee zoons in de Montagne Noire. Tuurlijk komen we, gezellig. Het is een echt mannen huis, veel hout, groot omliggend terrein en een fenomenaal uitzicht vanaf de berg naar Carcassonne, robuuste veelal zelf gemaakte meubels, geen tierelantijntjes, geen opsmuk. Dolken en geweren aan de muren, whisky op tafel, jaren 60/70 muziek op de achtergrond. Zoon is net een week terug van 1 jaar Egypte, werkt als huurling/wapensmid, vader is groene baret en vertelt verhalen over o.a. Vietnam. Johann krijgt pistolen, dolken en geweren in zijn handen gedrukt. Ik zie zijn ogen glimmen. Er word gelachen en de – soms wat sterke- verhalen doen de ronde, de whisky vloeit rijkelijk. ( voor mij was een heerlijke noten likeur ingeslagen, ben niet zo van de whisky) We krijgen vele, vele tips; waar goed vlees te kopen, hoe je varkens slacht, waar te jagen, welk plekje de beste eetbare paddenstoelen groeien, het beste visplekje…) Rond tienen schuiven we aan voor een uitmuntende maaltijd: Patés,  rijst, Baskische kip op Montagne wijze klaargemaakt, knapperig stokbrood, goede wijn en lekkere kaasjes, deze stoere binken kunnen verdomd lekker koken, hier is de keuken duidelijk niet het domein van vrouwen. De maaltijd is heerlijk en duurt lekker lang en de lachsalvo’s vliegen over tafel. Ik voel me totaal niet buitengesloten in dit rond vliegend testosteron, integendeel, de gastheren vertellen boeiend. Ik mag niet helpen afwassen of opruimen, dat hoort niet, ik ben gast. We zien ze bijna dagelijks nu, deze bijzondere mannen die aanvoelen alsof ze al jaren tot onze familie behoren. Bijzonder!

Bijzondere ontmoetingen: Martine.

Als je logt krijg je –als het goed is-  volgers en wordt je zelf meestal ook volger. Voor mij begon het loggen nu bijna 3 jaar geleden, en ik verslond echt alle blogs die over het emigreren naar Frankrijk gingen. Zo ook de blog van Martine, die samen met haar man een paradijsje in Frankrijk kocht en daar soms letterlijk aan het overleven is, en daar zeer openhartig verslag van doet. We hadden elkaar al eens ontmoet, toen wij nog in de nadenk fase waren, zij was toen even in Nederland en bezocht ons om haar oude tattoo wat nieuw leven in te laten blazen, en wij hingen aan haar lippen om haar ervaringen in Frankrijk te horen. Alhoewel hectisch toen, was het een gezellig bezoekje, en via mail en weblogs hielden we contact. Toen we eenmaal in Frankrijk gearriveerd waren werd het contact uitgebreid met telefoon gesprekken. Leuke, bemoedigende, openhartige gesprekken, bijzonder, omdat we elkaar eigenlijk niet zo heel goed kende, maar toch was het vanzelf vertrouwd. Kattenlover als ze is wilde ze heel graag op kraambezoek komen toen onze Miss haar kittens kreeg, en toen Jo een weekend niet naar huis kwam leek mij dat een uitgelezen moment Martine uit te nodigen voor een girls only lang weekend. Ze kon de break goed gebruiken, dus ja, ze kwam! Best wel spannend, ik bedoel, je gaat een aantal dagen met iemand doorbrengen die je niet zo goed kent, en ik ben een persoon die zich vrij snel irriteert aan mensen om me heen… Als dat maar goed gaat… En goed ging het! We hebben heerlijk zitten bomen, gelachen, de nodige door Martine in haar kelder gevonden en meegebrachte wijntjes en bubbels genuttigd, met ehm, verschillend resultaat..(1988 is niet ‘mijn’ jaar vrees ik…)  Ook mijn wijnvoorraad hebben we grondig onderzocht. Het was erg relaxed allemaal, eten wanneer we honger kregen, een tripje naar de KFC met de kids, een dolle rit in de 4×4 van Martine, geweldig. Meiden gemeut met make-up en pincet, compleet met spontane foto shoot. Andere momenten deed zij lekker haar ding, en ik het mijne, we zaten elkaar niet in de weg. Ik had niet het gevoel dat ik haar moest vermaken, het ging vanzelf en natuurlijk. Ook de meiden zijn weg van haar, vinden haar supercool! Daags na het bezoek kreeg ik een uitgebreide email van haar, met dezelfde gevoelens over de logeerpartij, fijn. Ik vind het wonderlijk dat twee zo verschillende mensen, want dat zijn we, toch zo natuurlijk en relaxed in elkaars gezelschap konden zijn, zonder irritatie, zonder ongemakkelijke stiltes, zonder hooggespannen verwachtingen of onredelijke eisen, maar met een aantal dingen gemeen: We zijn vrouw, we wonen in Frankrijk. En verder konden we gewoon zijn wie we zijn; onszelf. Mooi. Dank Martine!

Bijzondere ontmoetingen: De slager

Al verschillende keren zijn we er voorbij gelopen; de dorpsslagerij. Een klein winkeltje, wat er eigenlijk uitziet alsof het dicht is door de halfgesloten lamellen, maar gewoon iedere dag open blijkt te zijn. Regelmatig zitten er dorpsbewoners lekker buiten, op het witte bankje voor de winkel, te praten, te lachen. Afgelopen zaterdag trokken we de stoute schoenen aan. Laten we even bij de slager binnen lopen, kijken wat hij verkoopt. T was al wat later op de middag, er zat niemand op het bankje, en ook in de zaak waren geen klanten. De slager begroette ons met een vriendelijk bonjour en ik vertelde hem wie we waren en wat we kwamen doen. Glimlachend vertelde hij dat hij al wist van ons bestaan, en ons al een paar keer had gezien. Jaja, nieuws is niet lang nieuws op een dorp. In de slagerij valt mijn oog op twee prachtige oude werktafels, en ik vraag de slager hoe oud ze zijn. Met grote trots verteld hij dat deze billots gemaakt zijn in Toulouse, en dat zijn overgrootvader ze heeft laten maken, de slagerij bestaat namelijk al vier generaties, overgegaan van vader op zoon. Hij gebruikt deze meubelen nog steeds. Geweldig. Op mijn vraag of ik foto’s mag maken verschijnt een brede glimlach, en worden letterlijk alle registers open getrokken, de koeling gaat open en de slager laat me zien wat hij zo allemaal in huis heeft. Boudin  noir (bloedworst) hangt gezellig te hangen naast varkensbuik en speklappen. Dan kruipt de goede man bijna bovenin de koeling en na wat moeite haalt hij een blik tevoorschijn. “Omdat jullie zo sympathiek zijn geef ik jullie een cadeau”, zegt hij, en overhandigd mij het blik. ’Sanglier’  staat erop, met een datum.  Wat was dat ook alweer, denk ik, maar kan er even niet zo gauw opkomen. “Zelf gemaakt”, zegt de slager, “Gewoon openmaken, in een casserole doen, wat water erbij en even roeren, dan opeten.” We bedanken hem uitvoerig voor dit  genereuze gebaar, zomaar, terwijl hij ons net kent. We kopen  worst, en een fles rode wijn, afkomstig van de familie wijngaard van de slager. Ik wil graag een foto van hem in zijn slagerij, maar nu wordt deze vriendelijke man verlegen, “alleen als je man er ook op gaat” zegt hij. Prima. Johann moet het schort van slager aan. “Nu kan je vrouw zeggen dat ze het met de slager doet” grapt de slager.

Thuis gekomen schiet me te binnen wat sanglier ook alweer is: Zwijn! MMmmm, lekker!

We snijden de worst aan en openen het flesje wijn. Héérlijk! De worst is zacht en niet te droog, zoals de worst van de supermarkt vaak is. De wijn is fruitig en kruidig en soepel. De slager heeft er nieuwe, vaste klanten bij. Al was het maar omdat mijn slager de lekkerste worst van Frankrijk heeft!