“Madame, vous êtes très belle….” Verbouwereerd staar ik de verdwijnende rug na van de niet geheel onappetijtelijke Franse jonge man die zojuist deze woorden spontaan in mijn oor fluisterde terwijl ik niets vermoedend naast vriendin N gezellig een drankje drink en wat keuvel in een pub in Carcassonne. Het is de eerste keer dat ik -onder lichte dwang van vriendin N- uitga na de inruil actie van ex, en moet nog even wennen aan mijn vrijgezellen status. Tis al even geleden dat ik als single meisje van bijna 50 ging stappen en zit nog wat onwennig en ietwat opgelaten op de barkruk als uit het niets de jongeman verschijnt, op me af loopt, de woorden in mijn oor fluistert en net zo snel weer doorloopt als tie verscheen. Ik ken m totaal niet, nooit eerder gezien en eenmaal bijgekomen van de schok vertel ik vriendin N, die het hele spektakel heeft gadegeslagen, wat er gebeurde. Als 2 pubers hebben we zitten giechelen. De nodige wijntjes later durf ik wat meer om me heen te kijken en krijg ik in de gaten dat de Franse mannen totaal niet verlegen zijn, regelmatig blikt er een paar ogen direct in de mijne en ik wordt er zowaar wat verlegen van, zo openlijk flirten ben ik niet gewend als Hollandaise! We worden aangesproken, kletsen wat links en rechts, krijgen drankjes aangeboden en worden uitgenodigd naar een nachtclub. Er wordt duidelijk werk gemaakt om een vrouw te imponeren en mijn zelfvertrouwen krijgt een enorme boost, ik lig nog in de markt, potverdorie!
Bonjour!
6 maanden geleden is t. 6 maanden geleden ging mijn wereld op zijn kop. Leek mijn toekomst een leeg, zwart gat. Daar zat ik dan, bijna 50, in het prachtige zuid Frankrijk, bedonderd en na bijna 20 jaar samen leven ongewild single moeder met mijn dochters. Geen geld, geen werk, geen partner, gelukkig al snel een huisje van een kennis waar ik mocht wonen voor weinig. De eerste drie maanden kreeg ik mondjesmaat wat geld van hem en daarna mocht ik het zelf verder uitzoeken. Nog geen 5 jaar in France dus praktisch nergens recht op. Te oud voor een baantje en de taal nog niet helemaal machtig. Ik heb in zak en as gezeten. Heb honger gehad. T was, even op zijn Hollands gezegd, een kut tijd. Maar. Ik heb het met hulp van lieve vrienden en familie gered. Heb zowaar foto’s verkocht! Boek omslagen, internationaal! Hoe cool is dat! Rijk wordt ik er niet van maar het kwam juist op het moment dat ik het t hardst nodig had.
Het is niet allemaal kommer en kwel geweest hoor! Het was/is een prachtige warme zomer hier in t zuiden en omdat ik me al snel weer onder de mensen begaf heb ik heel veel nieuwe vrienden gemaakt. Ik ga weer uit, dans, drink, -soms te veel-, praat, zoen 
en lach. Ik ontdek weer nieuwe plaatsen en nog leuker: Ik heb besloten het tatoeëren weer op te pakken! De eerste proefpersonen heb ik gedaan, even weer erin komen maar ik heb er alle vertrouwen in!
Helaas moet ik binnenkort dit fijne huisje weer verlaten want de eigenaar wil er zelf in dus gaan we weer op zoek naar een ander onderkomen. Vervelend maar komt vast wel weer goed. Begin volgende maand ga ik met behulp van een Franse vriendin de scheiding in gang zetten en nog meer praktische zaken regelen, want een echt inkomen heb ik nog steeds niet. Het is nog wel onzeker allemaal maar een zwart gat zie ik al een tijdje niet meer! Alles komt goed!
(U mag mij en de kinderen natuurlijk best sponseren, op deze site verkoop ik namelijk ook fotowerk, leuk als cadeautje of aan de muur! Regelmatig plaats ik nieuw werk!)
Dit delen:
We zullen…
Juist. Doorgaan! De afgelopen weken zijn zeer onaangenaam geweest met emoties die in een achtbaan zijn beland en waar ik weinig of geen controle over uit kan oefenen. Ik laat ze dan ook maar over me heen komen. Hij is inmiddels ingetrokken bij zijn nieuwe stoeipoes en haar kinderen. Tijdelijk, want ze hebben besloten om in ons oude huis te gaan wonen zodra ik mijn hielen heb gelicht. Ik blijf ook op het dorp wonen, aan de rand in een lief klein huis, lekker privé gelegen met een tuin rondom. Kan gezellig worden op toekomstige dorpsfeesten 
. Ik probeer zo goed mogelijk mijn leven op te pakken en dat lukt – meestal- aardig. De kinderen zijn er gelukkig relaxed onder, ik denk dat het anderhalf jaar dat we hier zonder hem hebben gewoond een goede oefening is geweest, ze zijn gewend dat ie er niet is, soort van. Ik ben zo dankbaar voor alle reacties en hulp van bekende en onbekende mensen, echt geweldig, hiervoor mijn diepste dank!! We gaan er gewoon weer voor, hoe dan ook!
Dit delen:
Donderslag
En dan is het ineens over. Je merkt dat hij terug getrokken is de laatste weken, vraagt meerdere malen wat er is en krijgt een vaag “het is de stress van onze financiële situatie” antwoord. Het zit niet lekker, dit antwoord en op een prachtige zondagmiddag, eerste echte mooie dag van het jaar, vraag je de vraag die bij voorbaat al een vlaag van misselijkheid bij jezelf veroorzaakt: Zie je het nog wel zitten tussen ons? Nee. Pats-boem. De onvermijdelijke vervolgvraag, die eruit schiet voor je hem kan stoppen: Heb je een ander? Ik heb gevoelens voor een ander, ja. De grond zakt weg onder je voeten, je hart bonkt je borst uit en je kunt nog net een golf van kots terug slikken. Je zakt in elkaar, slaat je handen voor je ogen, ongeloof, ongeloof. Je stelt vragen, onzinnige vragen, maakt verwijten, wordt boos, huilt, schreeuwt, slaat met deuren, ijsbeert door de kamers, gaat zitten, gaat weer staan. Er verschijnt een groot zwart gat voor je geest, het gat waar je toekomst zojuist in is gedumpt. De spreekwoordelijke poten zijn vanonder je stoel gezaagd en je valt kei en keihard. Je vraagt door, waarom? Er word nog wel van je gehouden, je weet wel, soort broer en zus gevoel, maar de verliefdheid is er niet meer. Dus neem je op je 42ste maar een vriendin van 30. En zonder eerst even thuis netjes de dingen te bespreken, nee hup, gelijk een ander. Soit. De volgende dag zouden we een huis gaan bekijken. We zijn gegaan. Het mag duidelijk zijn dat het t niet geworden is, dat huis. Weg moet ik wel hier, ik kan het huis niet meer betalen, sowieso. Via een vriendin heb ik een ander huisje gevonden, in een groter dorp ten zuiden van Carcassonne. 2 slaapkamers, een woonkamer/ keuken en douche. Klein maar op een mooie plek. Net groot genoeg voor de meisjes en mezelf, maar eigenlijk te klein voor logees en/of een klein fotostudiootje te creëren. Hoe ik aan geld ga komen weet ik niet precies, komt tijd komt raad. Ik heb gelukkig een paar hele lieve mensen om me heen waar ik terecht kan met mijn sores. Ik voel me leeg, lichamelijk een wrak en emotioneel zwaar belazerd. En dat zijn understatements.
Dit delen:
Huizenjacht
De jacht is geopend! We zijn dus op zoek naar een ander huurhuis hier in zuid Frankrijk. Hoe we zoeken? Ik zal voor potentiele emigranten een lijst met links neer zetten waar je in Frankrijk een huur huis kan zoeken:
http://www.paruvendu.fr/immobilier/
Verder kun je plaatselijke immobiliers ( makelaars) googlen van de streek waar je eventueel heen wilt, vaak hebben zij ook huur huizen in hun bestanden. Huren is in het Frans “louer”.
A.s. maandag ochtend gaan we kijken naar een huis vlakbij Castelnaudary, een plaats 36 km van Carcassonne. 
Het is een klein boerderij achtig huisje aan de rand van een dorpje. Met tuin, 4 slaapkamers, keuken, woonkamer en garage.
Moet wel “opgefrist” worden te zien aan het behangetje maar dat vinden we alleen maar leuk om te doen. De keuken ( voor mij heel belangrijk) ziet er in ieder geval ruim en licht uit.
Vrijstaand op het terrein van een boerderij, lijkt ons wel tof. Nadeel is de afstand van Carca, maar als het huis echt de moeite waard is is dat niet onoverkomelijk. Voor de prijs hoeven we het niet te laten: het scheelt ons 400 per maand met waar we nu zitten!
Ik houd u op de hoogte!
Dit delen:
Werk aan de winkel.
Of kan ik beter zeggen werk EN de winkel? Want werken dat doen we. Dat deden we al want lui zijn we niet (echt). De tattoo shop is een feit, we draaiden al een tijdje ‘proef’ zullen we maar zeggen maar nu is het dan toch eindelijk officieel. Jo heeft zijn vereiste hygiëne papieren gehaald, een driedaagse cursus in het Frans! glansrijk doorstaan. De inschrijving als auto-entrepreneur is gedaan en fiscale nummers toegekend. Hij is keihard bezig een klantenkring op te bouwen en inkomsten te genereren. Komt vast goed!
Ik ben zelf gestopt met de B&B, vanzelfsprekend nu we op zoek zijn naar een andere woning maar ook omdat het erop lijkt dat mijn grootste passie fotograferen misschien wel zoden aan de dijk gaan zetten, namelijk dat ik begin dit jaar heb ondertekent niet één maar twee contracten met internationale foto stock bureaus! ( Een stock bureau is een online bedrijf dat foto’s levert aan allerhande commerciële opdrachtgevers) De stock agencies waar ik nu mee werk zijn wat meer specifiek, ze leveren voornamelijk materiaal aan uitgeverijen van boeken en Cd’s. Ik probeerde 2 jaar geleden al bij Trevillion ( als je mijn naam intypt zie je mijn foto’s) te komen maar werd toen afgewezen, ze zijn echt heel selectief. Nu zit ik er dus wel bij en momenteel al met 85 foto’s! Het andere bedrijf is Arcangel waar ik inmiddels 69 foto’s heb staan. Het werk is super leuk, ik mag mijn fantasie helemaal laten gaan en kan zoveel tijd als ik zelf wil besteden aan fotograferen en de bewerking ervan. Heerlijk! Nu maar hopen dat er snel wat van verkocht wordt, lijkt me zo gaaf één van mijn foto’s op een boekomslag te zien!
Ik heb ook besloten mijn foto’s online te zetten bij fine art america een bedrijf waar mensen posters, canvassen, kaarten en andere bedrukte waren kunnen bestellen met mijn foto’s erop. Leuk om te zien dat mensen vanuit de hele wereld mijn foto’s bekijken. ( nu nog kopen, hihihi) Dus. U ziet: We zijn druk bezig aan de weg te timmeren!
Dit delen:
huis perikelen
Had ik het in mijn vorig bericht over ons huis in NL, ga ik het nu over ons huis hier, in Frankrijk hebben. We wonen – met veel plezier- nu al ruim 2,5 jaar in dit mooie grote dorpshuis. Echt een waanzinnig huis, ik hou van de ruimte, de traditionele aspecten en de ligging. Maar ja, aan alles komt een eind, en dus ook aan het wonen in dit huis. We hadden het origineel natuurlijk maar voor één jaar gehuurd, om te kijken of het ons zou bevallen, zo hier in la douce. En bevallen dat doet t. Dus plakten we met instemming van de eigenaar er nog 2 jaar aan vast. We wisten dat hij plannen had het huis te verkopen en dat wil hij dus nu gaan doen. Dat wij het zelf kopen zou een optie kunnen zijn ware het niet dat het moeilijk zal zijn een hypotheek te krijgen met de tattoo shop die nog niet zo heel erg lang geleden van start is gegaan plus dat ondanks dat dit een tof huis is, het toch niet ons “droom huis” is. Time to move on. We hebben nog wel even de tijd voordat we eruit moeten maar ik ben al volop aan het zoeken. Dit alles betekent natuurlijk wel dat we moeten stoppen met de bed and breakfast, in de zomer of misschien daarvoor nog wel gaan we verhuizen en dat is een beetje moeilijk combineren dacht ik zo. Jammer, maar we hebben een hoop lol –en werk- gehad met de gasten, een ervaring rijker met mooie herinneringen. Dat pakken ze niet meer af! Waar we gaan wonen? Geen idee. Het zou leuk zijn als we in het dorp konden blijven maar er staat hier gewoonweg niets geschikts te huur. Wel willen we rond Carcassonne blijven wonen, wel zo praktisch met werk en scholen. Het wordt vast weer een interessante speurtocht, ik houd u op de hoogte!
Dit delen:
Zoals het klokje thuis tikt….
Een huis. Een plek om in te wonen, jezelf te kunnen zijn, te ontspannen en gasten te ontvangen. Zoals trouwe lezers weten hebben wij in Nederland nog steeds een huis, wat wij – met best wel wat moeite – hebben kunnen verhuren. Was hard nodig want twee huizen lasten betalen is geen kattenpis. We waren dan ook opgelucht toen we een huurder hadden gevonden voor onze stulp. Wel via een makelaar, netjes met huurcontract met daarin wat regeltjes met betrekking tot wiet plantages en dergelijke. Je wilt tenslotte niet voor vervelende verassingen komen te staan. So far, so good, de huurder betaalde netjes iedere maand en we waren blij met deze oplossing. Tot januari vorig jaar. Nietsvermoedend open ik des morgens bij de koffie mijn email en tot mijn grote verbazing vond ik daar een e-mailtje van de gemeente waarin onze stulp staat. Er was een politie inval geweest. In de stulp. Er bleken dames van lichte zeden werkzaam te zijn in ons huis. Oostblokse dames. In onze bed en in de bedden van onze kinderen. Gatver. Don’t take me wrong; ik heb niets tegen lichte zeden of Oostblok dames, maar vind een redelijk fatsoenlijke eengezinswoning in duplex wijk nou niet de aangewezen plek de betaalde liefde te bedrijven? Mijn arme buren! Natuurlijk hebben wij direct contact met huurder opgenomen en kregen de verzekering dat t allemaal opgelost was en de dames inmiddels weer vertrokken waren. Huurder was een paar weken op vakantie geweest en had de woning “uitgeleend “aan een vriendin. Soit. Ik gaf m het voordeel van de twijfel en we gingen verder met de overeenkomst, met de belofte van huurder dat ie t nooit meer zover zou laten komen. Een paar maanden was t rustig en t leven ging verder. Tot die zonnige ochtend in april… Wederom een email…. wederom van de gemeente, afdeling vrouwen handel… Ik pak de telefoon en binnen drie minuten heb ik de vrouw van de afdeling aan de telefoon. Nee mevrouw, ik weet van niets,Ja mevrouw, natuurlijk heb ik hem gewaarschuwd, Ik ga er direct achteraan mevrouw, dank u wel, ik laat het u weten. Stoom uit mijn oren. Briesend bel ik huurder. Weer verklaringen en excuses van zijn kant maar nu verzeker ik hem dat het huurcontract niet wordt verlengt en dat hij ander onderkomen mag gaan zoeken. Het blijft daarna een tijdje stil. Tot op een avond hier de telefoon rinkelt en een rechercheur mijn man wil spreken. Hij werd verdacht van vrouwenhandel. WAT??? Juist. De zaak is in onderzoek en wij moeten de mails, huurcontract en gegevens van huurder even door mailen. We worden gerust gesteld, uit onderzoek is gebleken dat ze weten dat mijn man er niets mee te maken heeft. Ze zijn nog met het onderzoek naar de andere daders bezig en hebben al één hoofd verdachte ondervraagt. Ze laten nog wat weten, zeggen ze. We wachten en wachten, de huurder zou laten weten wanneer hij weg ging om dan de sleutel aan dochter te overhandigen maar we horen maar steeds niets. Inmiddels is het januari dit jaar en ik vraag dochter in Nederland om eens pols hoogte te gaan nemen bij de stulp. Daar aangekomen vind ze de achterdeur gewoon open en belt de politie. De tv ligt in de tuin en er heerst een duidelijke ravage. Wat ze later binnen aantreft overtreft alle fantasie, onze meubels zijn weg en vervangen door ouwe aftandse troep. In alle slaapkamers zijn grote slordige gaten door de muren gemaakt wat duid op (toch) geplaatste wietplantages. wasbakken zijn van de muren afgerukt en een groot deel van de huisraad is verdwenen. Van de dader ontbreekt ieder spoor, die is al enige weken ervoor met de noorderzon vertrokken getuige de houdbaarheids data op de achtergebleven boodschappen. Ons rest alleen nog aangifte te doen en zo snel mogelijk het huis te verkopen.
Nog iemand interesse in een ruime eengezinswoning met wat opknapwerk maar wel met een geschiedenis?
Assholes.
Dit delen:
Verandering.
Wat is er, nu ruim 2 jaar na onze emigratie, zoal veranderd in mijn leven? Wat heeft t met 
mij persoonlijk nou eigenlijk gedaan? Best veel. Buiten de verandering van omgeving, cultuur en taal (duh) ben ik ook veranderd. Ik was in Nederland een snel geïrriteerd, eigenlijk altijd boos mens. Liep voor mijn gevoel altijd op mijn tenen. Rusteloos, zoekende naar antwoorden op vragen die nooit beantwoord konden worden. Een groot schuldgevoel mee dragende over dingen die gebeurd waren, en die niet veranderden door mijn schuldgevoel. Frustrerend. Door te emigreren, is er afstand gekomen, letterlijk en figuurlijk. Afstand van het verleden, van het te dicht op mensen en hun problemen die me meezogen in hun misère. Afstand van de negatieve gedachten die ik vaak had, het wantrouwen in de mensen. Hier ben ik tot rust gekomen, kan weer genieten van mijn kinderen, van simpele dingen. Ik kan weer vertrouwen en me open stellen, de muur die jaren om me heen zat is langzaam aan het afbrokkelen. Ik kan adem halen, zo voelt het. Het loslaten van het verleden en dingen die je niet kunt veranderen doet dat met je. Het was geen makkelijk proces, weer willen voelen gaat gepaard met heel veel emoties, is heel zwaar. En dan moet je nog leren uiten… positieve gevoelens, complimentjes, liefde. Wat is het eigenlijk veel gemakkelijker negatief te zijn, hard, gevoelloos. Nu weet ik dat je er zoveel voor terug krijgt als je kunt geven. Ik ben er nog lang niet hoor, val af en toe nog wel eens terug, zeker als er erg veel drukte om me heen is geweest maar het gaat steeds beter, ook het omgaan met situaties waar ik vroeger van uit mijn panty kon schieten, ik relativeer en bedenk dan dat t morgen weer over is. Ik laat me ook niet meer meezuigen in verhalen die ik ongevraagd te horen krijg. Ik leg t naast me neer, niet omdat het me niets doet, maar omdat ik er niets aan kan veranderen, ieder maakt zijn/haar eigen keuzes. Loslaten dus, leven en laten leven. Ik maak me ook totaal niet meer druk wat anderen van mij denken, doe lekker mijn ding. Wil ik zingen dan zing ik, wil ik dansen dan dans ik, wil ik huilen dan huil ik, ben ik vrolijk dan lach ik. Denk maar wat je wilt, ik leef niet voor een ander maar voor mijn gezin en mezelf. Ik voel me veel vrijer, veel gelukkiger. Door het loslaten van ervaringen, gedachten en personen heb ik mijn eigenwaarde weer ontdekt. Door mezelf te vergeven heb ik mezelf weer een toekomst gegeven. Door het niet meer te wachten op vergeving door anderen is mijn leven weer van mij. Ik kan het iedereen aanraden.
Was mijn emigratie dan een vlucht? Tuurlijk. Dat is een emigratie altijd. De één vlucht voor het klimaat, de ander voor het ruimtegebrek, de politiek, een betere toekomst of de cultuur. Ik deed het voor al die redenen en vond nog veel meer dan ik zocht.
Ik vond mezelf.
Dit delen:
Gezellig
Echt zo’n oer Hollands woord is het; gezellig. Ik geloof dat de Nederlanders het zo’n beetje uitgevonden hebben. Wat vind ik nou gezellig? Ik vind het gezellig om samen te zijn met mensen, af te spreken voor een etentje, een terrasje of gewoon een gezellig bakkie leut. Slap ouwehoeren over van alles en nog wat, diepgaande gesprekken, een roddel uitwisselen, samen in de keuken staan of een potje kaarten en dan met een stuk in je kraag de sterren van de hemel te zingen. Leuk. Alleen…. het valt me op dat een hoop mensen niet meer zo gezellig zijn. Ze verblijven graag in een wereld van zichzelf, een wereld van de smart Phone. Ze komen op visite en bijna het eerste waar om gevraagd wordt is de Wi-Fi code want er moet gauw gecheckt worden wat ze hebben gemist de anderhalf uur dat er in het vliegtuig is gezeten. Net wakker en hop, het ding bliept en klinkt. Als er al een gesprek op gang komt en er valt even een stilte dan ligt het telefoontje alweer in de hand want stel je voor dat iemand net op facebook heeft gemeld dat ze nu op de fiets naar het werk vertrekt en je hebt dat nou net gemist…. moet er niet aan denken toch? Tijdens het eten ligt ie op tafel, naast het bestek, gaat soms zelfs mee naar het toilet. Misschien ben ik een zeikerd maar so be it. Ik heb er een schurft aan. Mensen die een week bij ons logeren en 80 procent van die tijd op dat ding zitten te staren… HALLO! Ik dacht dat je op visite kwam? Voor ons? Voor mij misschien? Ik vind het eigenlijk ronduit a-sociaal. Respectloos. Ik maak tijd voor je vrij, ontvang je in mijn huis, kook voor je, zorg dat ik geen andere afspraken heb en jij staart alleen maar op dat ding? Ik voel me eigenlijk gewoon genaaid. Gebruikt. Voor lul staan eigenlijk. Don’t get me wrong: Ik ben ook graag bezig op de computer, heb facebook, blogs, foto dingen. Breng ook best veel tijd door op het internet, heb zelf ook een smart Phone. Ik lees ‘s morgens bij de koffie mijn email, weerbericht en facebook door. Maar ik doe dat niet de hele dag door als ik in gezelschap ben! Natuurlijk heb ik er wel eens wat van gezegd, gevraagd of het nou echt zo boeiend was wat ze de hele dag lazen. Ze wisten zich niet eens te herinneren wat ze hadden gelezen… van de hele dag staren op dat ding konden ze niet één ding opnoemen wat was blijven hangen. Triest… Het valt me trouwens op dat het hier in Frankrijk not done is: Bij etentjes thuis, in restaurants, cafés en andere gelegenheden blijven de mobieltjes in de zak/tas. Mensen voeren gesprekken, lachen, discussiëren. Soms komt het mobieltje boven water om even een foto ofzo te laten zien maar gaat daarna weer weg. Wat is er toch gebeurd met de Nederlanders? Ik dacht dat wij zo fatsoenlijk waren? Ik hou van mijn vrienden en familie en vind het nog steeds heerlijk om visite te krijgen maar verlang dan wel dat de telefoon het grootste deel van de dag uit t zicht blijft. En wil je dat niet, kom dan niet. Wel zo gezellig.
Café au lait 