Bingo!

En  ja hoor. Ook ik moest er aan geloven. Na jarenlang met succes de Rotterdamse bingo scene hebben kunnen ontlopen was er in ons Franse dorp geen ontlopen aan; er moest worden meegedaan aan de jaarlijkse bingo avond waarvan de opbrengst naar de school ging. Aangezien mijn kinderen naar die school gaan was het niet meer dan fatsoenlijk om mee te doen uiteraard. Braaf had ik ‘s morgens al een chocoladetaart gebakken, die mocht netjes naast de taarten van de andere mama’s op de tafel zodat de aanwezigen een stukje konden kopen tijdens het bingo gebeuren. Om klokslag half negen liepen mijn gasten ( die ik voor de gezelligheid maar gewoon meegenomen had) en ik met kids, de dorpszaal in en wisselden de vooraf aangekochte bonnetjes in voor bingokaarten. Ze spelen al heel lang bingo hier denk ik, want op sommige kaartjes stonden stempeltjes vanuit de jaren 70.  Het was al aardig druk, zo’n beetje heel het dorp was aanwezig en er klonk opgewonden geroezemoes. Kinderen renden vrolijk door de zaal. We gingen zitten aan één van de lange tafels vooraan bij het podium alwaar het hele prijzenpakket stond te wachten op de gelukkigen van die avond. Ik zag grote hammen. Ik zag flessen wijn. Ik zag mysterieuze tasjes met onbekende inhoud. Goh. Leuk. Zou ik wat gaan winnen? De burgervader nam plaats achter het tafeltje op het podium waar een heus bingobal geval stond. De schoolmeester nam de microfoon en begon zijn verhaal te doen. De zaal zweeg. De burgemeester draaide langzaam aan het hendeltje en het eerste balletje was een feit. Gespannen luisterde onze tafel, het valt namelijk niet mee om de Franse cijfertjes uitgesproken in plaatselijk dialect mét gevat grapje van de roeper even snel te vertalen. Joëlle had t slim bekeken; die had de tientallen in het Frans op haar hand gekalkt als spiekbriefje. Geconcentreerd staarden we naar ons kaartje. De spanning steeg. KIEN! In de zaal een gelukkige winnaar! Volgende ronde. En de volgende. En nog een. Het zal zo’n ronde of wat verder zijn toen ik nerveus in de gaten kreeg dat mijn nummertjes nu wel heel erg op een rijtje kwamen… Zou het? En ja hoor! Ik had KIEN. Wat nu? Hart in de keel. Pssst, Joëlle, ik heb een rijtje vol. Roep dan, Ma! Nee man, dat durf ik niet! ( schijterd, ik weet t) Hup, Joëlle hand in de lucht. De meester komt aangespurt. Check, check. Nee, zegt hij, je moet nu geen rijtje, maar een volle kaart hebben. Ik voelde mijn hoofd, oren, hals en nek vuurrood aanlopen. De hele zaal keek. Sorry, fluister ik zachtjes, en hoop dat de grond zich spreekwoordelijk onder mij opent en mij opzuigt tot in het diepst van de aarde. Wat natuurlijk niet gebeurt. We gaan verder. Kien! Mijn gaste Paola had bingo! Een tas vol aperitief wijntjes en vrijkaarten voor paardrijden en karten was de buit. Niet slecht! Vol goede moed gaan we verder. T zal weer een rondje of wat verder zijn toen ik tot de ontdekking had dat ik waarschijnlijk al een tijdje een rijtje vol had. (en ja, het was de rijtjes ronde, ik leer mijn lesjes snel als t mot) Zachtjes gebaarden we de meester. Hij keek. En ja, mijn rijtje klopte, maar ik was te laat met roepen. Merde. Het spel ging door. Een man had kien. Maar HA! Hij had een cijfer fout en dus ging de prijs alsnog naar mij! Een fonkelnagelnieuw fondue set, een snijplank, wijn en nog meer vrijkaartjes was de buit. Taraaaaa. Nu maar hopen dat ik de volgende dag niet met pek en veren het dorp uitgejaagd wordt voor het incasseren van zoveel prijjzen!