Dus.

Het bijhouden van een blog plaatst me wel eens voor dillema’s. De afgelopen week heb ik wat zitten tobben met de vraag hoeveel je nou eigenlijk moet vertellen op een emigratie blog, en in hoeverre bepaalde privé aangelegenheden nog te maken hebben met onze emigratie. Moeilijk te bepalen, want emigreren is een ingrijpend deel van je leven en daar komen heel wat gevoelens en gevolgen uit rollen van zowel wij als vertrekkers ,als van zij die achterblijven. Als de eerste ladie da gevoelens een beetje zijn ingezonken komt er besef. Begrijp me niet verkeerd, ik ben nog steeds vreselijk blij de stap te hebben genomen en heb nog geen seconde spijt, ook al waren er best rottige momenten waarbij de twijfel wel eens toesloeg maar die waren meer van praktische aard dan van emotionele. Was mijn vertrek een vlucht zoals me verweten wordt? Ja zeker! Als ik het namelijk geweldig naar mijn zin had gehad was ik wel gebleven in Nederland. Waar ben ik dan  voor ‘gevlucht’? Ik ben mede vertrokken om mijn nog thuis wonende kinderen een veiligere omgeving te geven, een schonere omgeving, een relaxte omgeving. Tuurlijk is dat moeilijk voor ze, zo in het begin. Een taal die ze niet begrijpen, een land wat ze niet kennen, een ander school systeem. Vriendjes die ze achter laten, familie ook. De eerste 6 maanden was echt rot voor ze. Maar nu hoor ik ze Frans spreken met hun nieuwe vriendinnetjes. Er zijn logeer partijtjes, verjaardags feestjes en de kinderen van het dorp lopen hier in en uit, schuiven aan bij de tafel en kletsen er gezellig op los. Net als in Nederland. Goh. Vorige week waren we een weekje in Nederland waar ouders hun kinderen angstvallig voor het donker binnen moesten hebben. Hier kunnen ze bij wijze van tot 12 uur ‘s nachts in het dorp rondstruinen. Geen drukke wegen die je met gevaar voor eigen leven over moet steken. Hier kijk je uit voor de tractor. Hij rijd wel 30. Gevlucht ben ik ook voor de vinger. Je weet wel, die wijzende vinger die je verteld wat je wel/niet mag. Die vinger die je nawijst als je een stap verkeerd zet. Die vinger die jou in een hokje duwt. Die vinger die je leven bepaald.Doe wat ik zeg, anders… Een emigratie schept ook afstand en aan de ene kant is dat goed. Niet meer alle problemen en ellende van die en die aan moeten horen waarbij jouw advies gevraagd en uiteindelijk tegen je gebruikt word. Je dierbaren keuzes zien maken die ze niet gelukkiger maken en er niets aan kunnen doen. Lijdzaam toezien. Keuzes heb ik ook gemaakt. Vele. Soms bizar goede, soms uitermate slechte. Mijn keuzes, mijn fouten. De keuze met mijn gezin naar Frankrijk te verhuizen was een wel doordachte keuze. Toch geeft dat geen garanties. Je moet altijd maar afwachten wat de gevolgen zijn van de keuzes die je maakt. Altijd. Maar wie niet waagt…  juist. Is het een egoïstische keuze die ik gemaakt heb? Natuurlijk. Ik wilde weg, om de boven beschreven redenen en meer. Mijn kinderen hadden vrij weinig in te brengen in die keuze, hoe kan dat ook, ze zijn veel te jong om te bepalen wat wel en niet goed voor ze is. Ook mijn dochter van 14 niet. Er is weleens geopperd haar in Nederland te laten blijven. Had gekund. Maar als ik zie hoe veel rustiger ze is geworden, hoe de leerkrachten hier zo vol lof zijn over haar gedrag, haar inzet en haar vorderingen terwijl in Nederland haar mentor te regelmatig aan de telefoon hing voor het zoveelste gesprek over het zoveelste gevecht en problemen dan denk ik: Ik heb de juiste keuze gemaakt. Is ze dan echt gelukkig hier? Nee, eerlijk gezegd niet. Maar ze is ook niet ongelukkig. Of ze op een dag gelukkig zal zijn kan niemand voorspellen maar dat kunnen we in Nederland ook niet. Laten we weer terug komen op hoeveel je nou van jezelf laat zien op een weblog. Ik wil zo eerlijk mogelijk schrijven en niet alleen de leuke dingen, en toch wil ik bepaalde zaken privé houden. Moeilijk. Want emigreren IS je privé leven, met alle consequenties die daar aan zijn verbonden.