Eenzaam?

Zoals U ongetwijfeld heeft kunnen opmaken uit dit weblog, ga ik het komende jaar veel tijd alleen doorbrengen in La Douce. Een groot deel zonder mijn man, maar met mijn 3 kinderen, dat dan weer wel. Er wordt me best wel vaak gevraagd hoe ik dat vind. Nou, eigenlijk best kut. Nu ben ik heus wel wat gewend hoor, in mijn verleden heb ik er ook alleen voorgestaan, met kinderen,maar dat was toch anders, toen dankte ik god op mijn blote knietjes dat ik single was. Met deze man ben ik 16 jaar samen, delen we lief en leed, zijn prima in staat 24 uur per dag, 7 dagen per week samen door te brengen zonder dat we elkaar de hersenen inslaan. Vrij uniek geloof ik, maar zo is het gewoon. We houden rekening met elkaar, praten over irritaties als de bui een beetje gezakt is, dat scheelt een hoop serviesgoed. We hebben een hekel aan ruzie en gezeik. Ik heb mijn hobby’s, hij de zijne, en daartussen doen we dingen die we samen leuk vinden. Werkt perfect voor ons. Bij het behangen papt hij en plak ik. Zoiets. Straks ben ik 4 dagen met de kids daar, terwijl hij zorgt voor de inkomsten, hier. Zaterdags komt hij naar ons toe, dinsdags vertrekt hij weer. Dit willen we een jaar doen, na dat jaar wil ook hij fulltime bij ons zijn. Ik zie er een beetje tegenop, de avonden alleen, hij ook. Maar we beseffen allebei dat je soms moet inleveren als je je droom wilt waarmaken. Ik ga het wel redden, en hij ook, stiekem zien we het ook wel weer als een uitdaging, een kans om te zien wat het met ons doet. Zullen we elkaar iedere week snikkend in de armen vallen? Vast niet. Maar een vette grijns van oor tot oor een een dikke knuffel zit er vast wel in! De rest houden we voor onszelf.