Saint Sylvestre

Het was doodstil. Alleen de wind zong een angstaanjagend lied door de steigerbuizen van het eeuwenoude kerkje in het uitgestorven dorpje aan de voet van de Zwarte Berg. Het klonk als het trieste lied  van een vrouw die op tragische wijze haar geliefde had verloren, en wiens geest nu voor eeuwig gevangen was in de koude winterwind. In de verte klapperde een houten raamluik ritmisch mee op de melodie van dit geestenlied, als een sombere drum die het verdriet van de dwalende geest een hartslag gaf. De uitgestorven straten werden ampel verlicht door de afnemende maan die zijn licht niet kwijt kon in de donkere steegjes en kieren van de oude huizen. Alle raam luiken waren stevig gesloten, geen kiertje licht scheen uit de middeleeuwse huizen.  De kerkklok had net 12 uur geslagen. Middernacht. Het leek alsof het leven was vergeten dat dit dorp bestond, dat er op dit stukje planeet warm bloed door mensenaderen stroomde. Het dorp leek in een eeuwige slaap te zijn gevallen. Er was geen ziel op straat.  Plots waren daar stemmen, eerst vaag, veraf, je moest de oren spitsen om te horen of je het wel goed hoorde. Langzaam werden de stemmen  luider. Wie waren daar? Wie waagden het om op dit tijdstip hier, in dit dorp, zich buiten te vertonen en waarom? Nu waren de stemmen duidelijk te horen, maar niet te verstaan, het leek een onbekende taal . Er klonk kinder gelach, hoge meisjes stemmetjes vulden de stille nacht. De stemmen kregen vaag gestalte, 5 donkere schimmen wierpen lange schaduwen in de stille straten. Plots een harde knal! En nog één! De kinderstemmen gilden, gierden, de schimmen spatten uiteen om zich even verder op het dorpsplein weer te verenigen. Weer een knal, dit keer gevolgd door een fel licht, wat hoog boven de oude platanen voor een seconde de lucht een blauw groen rood licht gaf.  Boven het gemeentehuis ging voorzichtig een luik open, en een raam, nieuwsgierig durfde een moedige dorpeling een kijkje te nemen. Nu was de vloer van het plein bedekt met snel tollende vuur kogels die met veel gesis fel gekleurde sterren uitspoog. De vreemd sprekende schimmen schaterden en renden over het plein, op het oude stenen bankje stonden  glazen en een schaal met rare, donkere ballen. Wat was er toch aan de hand? Waarom verstoorden deze vreemde wezens de normaal zo rustige dorpsnacht? Na een kwartiertje werd het plotseling weer stil. De schimmen verdwenen stilletjes, als echte schimmen, in de duistere steegjes van het dorp. Hun stemmen ebden weg alsof ze nooit geweest waren en de geest van de kerk steigers hervatte haar trieste lied.

Het was de Familie Schuurman maar, die oud & nieuw in Frankrijk vierden.

Gelukkig Nieuwjaar!