Moeilijk.

Hij zit nu in het vliegtuig, richting Nederland en het voelt alsof er een brede elastieken band rond mijn hart zit die met elke kilometer strakker en strakker aan trekt. Dit valt tegen. Had ik de afgelopen dagen als een struisvogel mijn kop in het zand gestoken, werd mijn kop er vanmorgen met een ruk uitgetrokken. Samen zaten we aan de keukentafel, goh, het is zover. Brok in de keel bij allebei, dan tranen bij mij, ik kan het niet helpen, door mijn tranen heen zie ik ook zijn ogen glimmen. Het verbaast ons allebei, het is maar voor 4 dagen, dat is toch zo voorbij? Liever blijft hij, zegt hij, liever laat hij ons hier niet alleen. Maar het is niet anders. Er moet brood op de plank, rekeningen worden betaald.  Bij het vliegveld nog meer emotie, en spanning; ik moet nu zelf auto rijden, iets waar ik een bloedhekel aan heb. Een laatste kus, en nog één, een dikke knuffel, hij loopt weg, draait zich nog een paar keer om, dan zie ik hem niet meer. Ik stap in de auto en zet koers naar de intermarche, gelijk maar boodschappen doen, even afleiding. De koelte en anonimiteit van de mega winkel  is bijna lekker, op mijn dooie gemak doe ik de wekelijkse boodschappen, in mezelf gekeerd. Alles gaat op automatische piloot en ik ben blij dat niemand iets tegen me zegt.  Ik heb effe tijd nodig. Ik hoop dat de stenen in mijn maag en die band rond mijn hart snel verdwijnen…..