Zoals het klokje thuis tikt….

Een huis. Een plek om in te wonen, jezelf te kunnen zijn, te ontspannen en gasten te ontvangen. Zoals trouwe lezers weten hebben wij in Nederland nog steeds een huis, wat wij – met best wel wat moeite – hebben kunnen verhuren. Was hard nodig want twee huizen lasten betalen is geen kattenpis. We waren dan ook opgelucht toen we een huurder hadden gevonden voor onze stulp. Wel via een makelaar, netjes met huurcontract met daarin wat regeltjes met betrekking tot wiet plantages en dergelijke. Je wilt tenslotte niet voor vervelende verassingen komen te staan.  So far, so good, de huurder betaalde netjes iedere maand en we waren blij met deze oplossing. Tot januari vorig jaar. Nietsvermoedend open ik des morgens bij de koffie mijn email en tot mijn grote verbazing vond ik daar een e-mailtje van de gemeente waarin onze stulp staat. Er was een politie inval geweest. In de stulp. Er bleken dames van lichte zeden werkzaam te zijn in ons huis. Oostblokse dames. In onze bed en in de bedden van onze kinderen. Gatver. Don’t take me wrong; ik heb niets tegen lichte zeden of Oostblok dames, maar vind een redelijk fatsoenlijke eengezinswoning in duplex wijk nou niet de aangewezen plek de betaalde liefde te bedrijven? Mijn arme buren! Natuurlijk hebben wij direct contact met huurder opgenomen en kregen de verzekering dat t allemaal opgelost was en de dames inmiddels weer vertrokken waren. Huurder was een paar weken op vakantie geweest en had de woning “uitgeleend “aan een vriendin. Soit. Ik gaf m het voordeel van de twijfel en we gingen verder met de overeenkomst, met de belofte van huurder dat ie t nooit meer zover zou laten komen. Een paar maanden was t rustig en t leven ging verder. Tot die zonnige ochtend in april… Wederom een email…. wederom van de gemeente, afdeling vrouwen handel… Ik pak de telefoon en binnen drie minuten heb ik de vrouw van de afdeling aan de telefoon. Nee mevrouw, ik weet van niets,Ja mevrouw, natuurlijk heb ik hem gewaarschuwd, Ik ga er direct achteraan mevrouw, dank u wel, ik laat het u weten. Stoom uit mijn oren. Briesend bel ik huurder. Weer verklaringen en excuses van zijn kant maar nu verzeker ik hem dat het huurcontract niet wordt verlengt en dat hij ander onderkomen mag gaan zoeken. Het blijft daarna een tijdje stil. Tot op een avond hier de telefoon rinkelt en een rechercheur mijn man wil spreken. Hij werd verdacht van vrouwenhandel. WAT??? Juist. De zaak is in onderzoek en wij moeten de mails, huurcontract en gegevens van huurder even door mailen. We worden gerust gesteld, uit onderzoek is gebleken dat ze weten dat mijn man er niets mee te maken heeft. Ze zijn nog met het onderzoek naar de andere daders bezig en hebben al één hoofd verdachte ondervraagt. Ze laten nog wat weten, zeggen ze. We wachten en wachten, de huurder zou laten weten wanneer hij weg ging om dan de sleutel aan dochter te overhandigen maar we horen maar steeds niets. Inmiddels is het januari dit jaar en ik vraag dochter in Nederland om eens pols hoogte te gaan nemen bij de stulp. Daar aangekomen vind ze de achterdeur gewoon open en belt de politie. De tv ligt in de tuin en er heerst een duidelijke ravage. Wat ze later binnen aantreft overtreft alle fantasie, onze meubels zijn weg en vervangen door ouwe aftandse troep. In alle slaapkamers zijn grote slordige gaten door de muren gemaakt wat duid op (toch) geplaatste wietplantages. wasbakken zijn van de muren afgerukt en een groot deel van de huisraad is verdwenen. Van de dader ontbreekt ieder spoor, die is al enige weken ervoor met de noorderzon vertrokken getuige de houdbaarheids data op de achtergebleven boodschappen. Ons rest alleen nog aangifte te doen en zo snel mogelijk het huis te verkopen.

Nog iemand interesse in een ruime eengezinswoning met wat opknapwerk maar wel met een geschiedenis?

Assholes.