Nieuw leven

Nee, we zijn niet zwanger ofzo. Niet schrikken dus. Als mensen in het verleden wel eens tegen mij zeiden als ze hoorden dat we gingen emigreren “goh, je krijgt een nieuw leven” vond ik dat altijd wat overdreven. Ik dacht, ik ga gewoon verder met mijn leven, maar dan op een andere plek. Toch moet ik ze wel gelijk geven, zo achteraf. Het IS echt een nieuw leven, soms ben je net een peuter wie alles moet leren, de taal, de omgangsvormen, rijgedrag, eetgewoonten en de tradities van het land. Ik heb het gevoel met een schone lei te zijn begonnen. Heerlijk. Net als die peuter ben ik weer naïef, ongeschonden door vervelende ervaringen met vervelende mensen. Tuurlijk besef ik dat ik hier ook gewoon op mijn muil gezicht ga, vandaag of morgen, maar nu nog even niet. En dat is best een goed gevoel. Een gevoel van rust. Ontdaan van wantrouwen en ongezond achterdocht, gewoon een blanco blaadje. Het maakt me open, vrij, heeft opgebouwde muren neergehaald. Onzeker ben ik niet in dit proces, ik stoom met volle kracht vooruit, spreek mensen gewoon aan in mijn beperkte Frans en krijg potverdrie gewoon dingen voor elkaar. Het Frans wat trouwens met sprongen vooruit gaat. De integratie verloopt prima, ik wordt gevraagd voor clubjes, activiteiten en de dorps vereniging. De buurvrouw komt taart brengen en bied me Franse lessen aan. Ik word op de hoogte gehouden van nieuwtjes en laatste roddels. Ik zoen me rot bij de schooldeur en bij een rondje dorp; “Bonjour, ca va?” De kinderen hebben ook hun draai gevonden, ze verstaan al goed wat er van ze gevraagd wordt en maken vriendjes. Ze zijn veel rustiger geworden, spelen graag met elkaar, maken veel minder ruzie. En dat alles in nog geen zes maandjes tijd. Zij zijn veranderd en ik ook. Ik zit beter in mijn vel, zo goed dat ik spontaan 12 kilo kwijt ben. Gewoon door de rust in mijn hoofd en om me heen, gezonde lucht, ander eetpatroon en meer beweging. Ja, het is een nieuw leven, een goed leven!