In Nederland….. NOT!

Buurvrouw Annette roept me over de schutting “Ben je zover?” Het is iets over vijven s ’middags en de buuf is zo lief me een lift te geven naar het vliegveld van Carcassonne. “Ik kom eraan, J’arrive!” roep ik terug. Even later zitten we gezellig in de auto te keuvelen. Ruim op tijd ben ik op Salvaza aeroporte. Komt goed uit, dan kunnen de meiden en ik nog even een broodje nemen, warm hebben we s ’middags al gegeten, het vliegtuig vertrekt pas om half acht, het is nu half zes. Na het broodje checken we in, waar we te horen krijgen dat het vliegtuig een uurtje vertraging heeft. Maakt niet uit denk ik nog, een uurtje is zo voorbij. Ik bel Jo, “rij maar rustig schat, ik ben wat later”, doe nog een peukie en de kids spelen tikkertje buiten. Dan wordt er omgeroepen dat het nog wat later word… rond tienen…. dit wordt vervelend, maar ach, we leggen ons erbij neer. “Rij maar heel rustig schat” zeg ik nogmaals tegen Jo. We doen nog een appelsappie en vooruit, ik neem een wijntje. We mogen rond negenen door de douane. Mijn bh gaat zoals gewoonlijk weer af en ik word gefouilleerd. De controle is streng dit keer, mensen met kinderen worden apart genomen en de ID kaarten van de kids worden dubbel gecheckt, ook de mijne. “Waar is de vader”? Vraagt de douane meneer, “In Brussel” antwoord ik gedwee. Ik mag door. In de wachtzaal staat een meneer met blikjes drinken en chocolade versnaperingen, op vertoon van je boardingpas krijg je dit gratis, vanwege de vertraging. We zitten op de stoelen vlakbij de wc en er zijn een berg mensen met kinderen, veel kleintjes. Een stoeltje verder een papa, met een kleintje van een maand of 8 op schoot met een nare blaf hoest en een ventje wat ouder.  Voor me op de vloer een mama die samen met haar zoontje van een jaar of 2 een tekenfilmpje kijkt op een schermpje en bij het toilet wat wachtende moeders met kroost. Die gratis blikjes zorgen voor een goede doorloop, er staat een aardige rij.Mijn kroost leest een boekje en kliert wat tussendoor. De ‘’ sprinters’ – je weet wel van die mensen die denken dat als ze niet direct in de rij gaan staan om te boarden want anders zijn ze niet als eerste in het toestel en stel je voor dat de stoelen ineens op zijn of zoiets– staan al een aardige tijd in hun rij. De klok tikt, en hier en daar word een dreumes moe en jengelig. Logisch. Het kindje bij de papa op schoot hoest haar nare hoestje en ineens: BLAAAH! Ze kotst haar vader, zichzelf, de i phone van paps en de vloer onder. Iedereen kijkt en niemand verroerd een vin. Ik sta op, loop naar de heren wc en kom terug met een  berg papieren handdoekjes geef het aan paps en begin mee te poetsen. Enigszins schoon pak ik de kleine van hem zodat hij zichzelf, de phone en de vloer kan kuisen. Er wordt weer iets omgeroepen maar druk bezig met het schattige meisje dat nu ontdaan van haar blok in de maag, lief naar me glimlacht met prachtige blauwe ogen, mis ik de omgeroepen boodschap. Dan zie ik de zaal in rep & roer. Whats kebeurt? vraag ik iemand “de vlucht is geannuleerd”. Merde. Ik wacht tot de paps klaar is en geef m dan zijn kind terug. Ik volg de kudde terug naar de vertrekhal waar het bij de informatie balie een drukte van jewelste is. Eerst maar even naar buiten, Jo bellen. “Schat, ga maar naar huis.. ik kom nog even niet..” Jo overweegt door te rijden naar Carcassonne. We besluiten van niet, zou gekkenwerk zijn. Ik informeer links en rechts wat nu te doen. Ik praat met een groepje Nederlanders die naar een begrafenis moesten, ze wonen een takke eind van Carcassonne af en zijn ook gebracht door een bekende, die ze nu niet meer kunnen bereiken. Ik bied aan dat ze eventueel bij mij kunnen slapen, plek zat. Na beraad besluiten ze een taxi naar huis te nemen, vliegen doen ze niet meer de volgende dag, de overledene ligt dan toch al madeliefjes van de onderkant te bekijken tegen de tijd dat ze aankomen. Inmiddels is het –na een uurtje- rustiger bij de info balie en waag ik een poging wat te regelen. Ik leg uit waarom ik naar Nederland moet en de vrouw zegt dat er voor de volgende dag nog 10 stoelen zijn en dat ik thuis online moet omboeken. Met zo’n 100 mensen die in het afgelopen uur voor mij zijn geweest zijn die stoelen weg tegen de tijd dat ik thuis ben, zeg ik haar, alstublieft, kunt u voor me kijken voor zondag? Ze pakt mijn tickets en loopt weg. Het duurt en duurt, maar dan is ze terug. Ze neemt me weg van de nog aanwezige mensen en fluistert dat ze de tickets voor me heeft omgeboekt, voor morgen, zaterdag, we kunnen mee! “Don’t tell anyone I have done this, fluistert ze, I’m not allowed to do this, I can get into trouble, it’s for your child”. Tranen prikken in mijn ogen, “Thank you so much”, fluister ik. Ik bel een taxi en kots misselijk van de luchtverfrisser van de taxi,  en 61 euro armer stap ik rond middernacht met 2 oververmoeide kinderen mijn huis in Frankrijk weer binnen…Direct online inchecken en kijken of ik idd kan vliegen: Het kan, de vrouw heeft woord gehouden. Ik voel ondanks de tegenslag toch een grote dankbaarheid. In bed lig ik nog lang na te sudderen, denkend aan die vader met 2 kindjes, zou het hem ook nog gelukt zijn?

Nieuwe ronde, nieuwe kansen, op naar vanavond… vliegt ie wel of vliegt ie niet?