Hindernissen…

Terwijl er op tv een ( hopelijk) leuke, vrolijke uitzending over mij en mijn gezin is geweest, voel ik mij momenteel eigenlijk helemaal niet leuk en vrolijk. Vorige week hebben wij namelijk te horen gekregen dat onze Zoë toch al snel geopereerd moet worden aan haar hartje. De tweede week van januari al. Dit betekent praktisch een hoop geregel, vrij vragen van school voor de drie meiden, naar Nederland reizen met de auto, want ze mag vlak na de operatie niet vliegen. Geestelijk betekent deze operatie stress, veel angst en zorgen.  Als klap op de vuurpijl konden we de dag na dit bericht een gemaakte investering afschrijven, geld wat we hard nodig hadden om onze volledige emigratie te kunnen bekostigen. Dan zakt de moed op alle fronten toch wel even in je schoenen. De angst en zorgen om je kind, dat vreet. De toekomst van het wonen in dit mooie land, op losse schroeven. Wat nu. Deze berichten krijg je op het moment dat je man 1238 km weg is, da’s niet tof. Maar donderdag was hij er, en we  hebben het hele weekend  gepraat, gehuild,(ikke) en geredeneerd. Onze grootste zorg is niet weg, de zorg om Zoë, maar daar kunnen we nu even niets aan veranderen, dat moet nog gebeuren, daar moeten we doorheen. Het financiële plaatje dan; alles hebben we de revue laten passeren, zelfs terug gaan naar Nederland. Dat willen we geen van beide. Het huis in Nederland verhuren, de zaak verkopen, hier goedkoper wonen… noem maar op, alle mogelijkheden met voor en tegens zijn besproken. Er zijn nog wel een aantal dingen waar we flink op kunnen bezuinigen, en daar gaan we dan ook mee beginnen. Alle beetjes helpen tenslotte. Verder hebben we nog wel wat plannen, maar daar moeten we eerst met een aantal mensen over praten, dat kan ik nu niet op het blog zetten. Al hadden we even de moed niet meer, we gaan door, geven echt niet zomaar op! Het feit dat we in het buitenland zitten maakt dingen soms onpraktisch, maar niet onoverkomelijk. Alleen moet de boodschap nog even aan mijn lijf worden doorgegeven, dat is door de spanningen namelijk tot op het bot verkleumd en mijn nek zit zo vast als een verroest anker aan mijn hoofd, iedere beweging doet me pijn… (wacht even… volgens mij had ik nog wat opiaten??)

Anyway, het zal vast allemaal wel goed komen, maar kan t niet een beetje snel?

edit: Dit stukje heb ik geschreven voor de uitzending van afgelopen maandagavond. Na de uitzending heb ik zoveel hartverwarmende, lieve berichten gekregen via mail en blog, dat ik me een stuk beter voel, en de dingen weer positiever kan zien! Dank je wel allemaal!