Aan de dope…

Goed. In het kader van één ding tegelijk regelen zijn we aangekomen bij het regelen van een huisarts. Eigenlijk was dat niet het volgende op mijn lijstje, dat was het invoeren van onze auto,  maar u moet weten dat, ondanks mijn uiterlijke schijn van rust en gemoedelijkheid, ik een binnenvetter van jewelste ben. Dat uit zich in lichamelijke ongemakken. Al weken lang had ik nekpijn, uitstralend naar mijn schouders en linkerarm, wat pijntjes op de borst nu en dan, wat dan weer omsloeg in innerlijke paniek. Paniek, omdat ik dan denk dat ik een hartinfarct ga krijgen, terwijl Jo in Nederland is. De vreselijkste scenario’s gaan dan door mijn hoofd: ik halfdood onder aan de trap, kids op school, die thuiskomen en mij dan zo vinden, niet wetende wat ze moeten doen en nergens heen te kunnen en de taal niet spreken…. Need I say more? Dus. Gisteren op het internet een telefoonnummer gezocht van een huisarts in het dorp. Gevonden. Bellen. Afspraak maken, en even vragen of de arts misschien ook Engels spreekt? Oui Madame. Mooi. Vandaag, treize heures, één uur. Om 5 voor 1 sta ik voor het hek. Hek dicht. Geen beweging in te krijgen, geen bel. Poep. Ik terug naar huis, twijfel twijfel…. Misschien was het 3 uur? Heb ik het verkeerd begrepen? Om 3 uur weer terug. Hek open. Hoera! Ik parkeer de auto, loop naar de wachtkamer, denk nog; “Gek, ik had gisteren toch een assistente aan de lijn?” Nu geen assistente in velden of wegen te bekennen. Nou ja, zal wel goed zijn. Geduldig wacht ik, en ja hoor, na 10 minuten stapt de arts de wachtkamer binnen. Heeft u een afspraak? Vraagt de brave man verbaast. Oui, ik heb gisteren gebeld? Een tabletje wordt tevoorschijn gehaald. Ernstig kijkt de man op het platte schermpje. Veeg, veeg, swipe…. geen Mme Sjoeman…. Merde. Maakt niet uit, zegt de man, kom om half 6 maar terug. Oké meneer, merci. Ik naar huis, en braaf om 5 voor half 6 rijd ik voor de derde keer vandaag richting dokter. Mijn kont raakt de wachtkamerstoel nog niet eens of ik kan al naar binnen. Da’s mooi. Ik leg uit dat ik wel wat Frans spreek maar dat mijn Franse medische woordenschat zeer matig is, zeg maar rustig non existente… No problem, we gaan in het Engels. Ik leg uit wat er is, overhandig mijn medisch paspoort en de docteur typt alles netjes over op zijn laptop. Dan mag ik plaats nemen op de onderzoekstafel. Bloeddruk: 150 /80, of was het andersom 180/50? Ik ben daar nooit zo goed in. Allerlei frutsels worden uit een la gehaald en er komt zowaar een hartfilm dinges tevoorschijn. Hup, hup, aangesloten, effe wachten, weer afgekoppeld. Kleed u maar weer aan Madame. Okiedokie. Ik neem weer plaats aan het bureau. Het hartfilmpje is prima, Madame, u mag het papiertje meenemen. Opgelucht zucht ik eens diep, da’s dan een zorg minder. U heeft stress. Duh. Ik geef u wat tabletjes, die moet u 15 dagen innemen, shoe the tablets. Shoe? Wat bedoeld de goede man toch? Shoe, shoe, not swallow…Dan valt m’n kwarretje. Chew!!! Kauwen! Tuurlijk meneer. Mag ik wijn drinken bij de pillen? Alcohol? (is dat een gekke vraag?) De man kijkt of hij het in Keulen hoort donderen… No madame, shoe!! Ik onderdruk nog maar net een stevig opborrelend lachsalvo, en formulier de vraag anders. Ik zie zijn mondhoeken nu ook stiekem opkrullen. Oui madame, u mag gewoon alcohol drinken. Proost. Thuis kijk ik op het meegegeven receptje en mijn ogen worden rond als schoteltjes… OPIUM!!! Hij geeft mij gewoon OPIUM!! Visioenen van kuifje in China doemen op; ik helemaal stoned op een kleedje op de grond, lurkend aan een opiumpijp, blik vertroebeld en helemaal uit mijn plaat….  Verder op het recept nog een homeopathisch tabletje, ook om te ontspannen, alsof de opium nog niet genoeg is…. Morgen maar even halen, die pilletjes. Mocht de komende 2 weken nou raar, vaag gezwets op dit blog verschijnen dan weet u hoe dat komt…….