Tik

Ik heb een tik. Jaja, ik weet t, ik heb er meerdere, zoals handtassen en parfummetjes, maar ik heb het nu even over deze. Het is niet schadelijk, of besmettelijk, het neemt alleen maar wat ruimte in. Het is ook niet duur, of lawaaierig en het eet ook geen brood. Ik verzamel oude bakblikken en oud Frans bestek. Wat mot je dáár nou mee, hoor ik u –terecht- vragen? Nou, niks eigenlijk. Héél soms mag zo’n blik dienen waarvoor t gemaakt is, namelijk om te bakken, en sommigen doen alleen maar dienst als ik ze gebruik als accessoire voor een foto. Mijn favorietjes hebben nonchalant opgestapeld een sierplekje bovenop de koelkast, alwaar ze parmantige blikken kunnen werpen op de woonkamer. Maar de meeste wonen  netjes gesorteerd in een grote boodschappentas in de gangkast. Soms komen ze uit de kast, net als gisteren, toen ik moest gaan beslissen welke van de blikken beauty’s mee mogen naar La France. Waar ze vandaan komen. Van de vide greniers waar ik ze onder tafels en uit dozen getrokken heb, of die mijn mams voor me meegenomen heeft, die werkt gewoon vrolijk mee aan mijn tik. Als een kind op sinterklaasavond zat ik daar gisterenavond, (ik was alleen thuis he) met al mijn blikken vriendjes om me heen uitgestald op salontafel en bank, en nam met twinkelende oogjes mijn blinkende verzameling eens goed in mij op. Het bestek ging liefdevol door mijn handen, elk krulletje, schulprandje en inkepinkje werd zorgvuldig gestreeld en bewonderd. Wie heeft dit ooit gebruikt? Wat is er mee gemaakt? Welke liefdevolle Franse huismoeder heeft glimlachjes op het gezicht van haar kroost getoverd bij de geur van een fruitige gâteau of een prachtige soufflé? Ik zal t nooit weten. Dus. Heb ik mezelf even streng toegesproken, en besloten dat ik een deel mag meenemen. Het andere deel blijft hier. Ik moet tenslotte straks daar, in La Douce, een doel hebben. Namelijk naar vide greniers gaan en nieuwe blikken zoeken.