Twijfels

Er wordt me regelmatig gevraagd of ik wel zeker weet dat ik weg wil, of ik geen twijfels heb. Tuurlijk heb ik die. Ik denk dat je niet erg gezond bezig bent als je geen twijfels zou hebben, dat zou betekenen dat je er niet over nadenkt. Begrijp me niet verkeerd; ik sta voor de volle 100% achter ons besluit, en we gaan ook echt. Maar er zijn dingen waar je wel eens over piekert.  De kids bijvoorbeeld. Ik denk dat ze binnen no-time de taal onder de knie hebben, daar twijfel ik dus niet aan, maar hoe zullen ze zich redden in het onderwijssysteem, worden ze geaccepteerd door de andere kinderen, gaan ze wel aarden. Zoiets. Verder zie ik de toekomst eigenlijk positief tegemoet. We hebben geen flauw idee hoe het allemaal gaat lopen, er zullen vast momenten zijn dat ik mezelf voor mijn kop ga slaan en dramatisch uitkrijs “waar ben ik aan begonnen??” , en er zullen momenten zijn dat ik spijt heb het niet jáááren eerder te hebben gedaan. En zo’n beetje alle andere emoties die daar tussen zitten. Ik hoop vooral dat alles een beetje soepeltjes gaat verlopen, ik weet vooral dat dat niet zo zal zijn. Bergen en dalen, ups en downs, en meer van die clichés. Het is best dubbel; aan de ene kant doe ik alsof het een gewone verhuizing betreft, en tref alle noodzakelijke voorbereidingen, maar dan soms fladdert er ineens een enorme luchtbel mijn buik rond, stuurt een hele rits belletjes naar mijn brein en die knappen dan tegelijkertijd open daarboven en roepen keihard: JE GAAT NAAR FRANKRIJK!!!  WAAAAAAHAAAAAA!!!!! Dan schrik ik me te pletter, grijns van oor tot oor en denk dan, Ja, ik ga verdomme naar Frankrijk. Zomaar. Is dat wat! En dan wint de zin voor avontuur, voor spanning, voor het onbekende het van alle twijfels. Zo egoïstisch, ik weet t, maar zo lekker!